کتاب دورِ ماه

۱. از ده و بیست دقیقه تا ده و چهل و هفت دقیقه شب

وقتی زنگ ساعت ده نواخته شد، میشل آردان، باربیکین و نیکول به دوستان پرتعدادشان که روی زمین می ماندند بدرود گفتند. دو سگی را که برای سازگار کردن گونه سگ سانان با آب و هوای ماه در نظر گرفته بودند، پیش تر داخل گلوله برده بودند. سه مسافر نزدیک دهانه لوله غول پیکر چدنی رفتند و جرثقیلی متحرک آن ها را تا کلاهک مخروطی شکلِ گلوله پایین برد.
آن جا، یک ورودی در نظر گرفته شده بود که مسافران از طریق آن می توانستند وارد واگن آلومینیومی شوند. سپس بالابر جرثقیل را کنار بردند و بلافاصله آخرین داربست ها را از اطراف کلمبیاد جمع آوری کردند.
نیکول پس از آن که با همسفرانش وارد گلوله شد، با صفحه ای مستحکم که از داخل با پیچ هایی قدرتمند چفت می شد ورودی را بست. پشتِ شیشه های عدسی مانندِ پنجره ها نیز صفحه های دیگری محکم نصب شدند. بدین ترتیب مسافران در آن زندان فلزیِ بدونِ منفذ محصور شدند و در تاریکی عمیقی فرورفتند.
میشل آردان گفت: «همراهان عزیز، از این پس این جا را مثل خانه خودتان بدانید. من در خانه داری مهارت دارم. باید از منزل جدیدمان به بهترین شکل ممکن استفاده کنیم، طوری که در آن راحت باشیم. اول از همه باید کاری کنیم که داخلش را واضح ببینیم. خدای نکرده گاز را که برای موش کورها اختراع نکرده اند!»
پسرکِ بی خیال با گفتن این حرف ها کبریتی را به زیره چکمه اش کشید و روشن کرد. سپس کبریت را به شمعک مخزن که با هیدروکربن پرفشار پر شده بود نزدیک کرد. هیدروکربنِ داخل مخزن برای روشنایی و گرمایش گلوله طی صد و چهل و چهار ساعت یعنی شش روز و شش شب کافی بود.
گاز شعله ور شد و گلوله را روشن کرد. داخل گلوله اتاق باصفایی به نظر می رسید با دیوارهایی عایق پوش، نیمکت هایی که دورتادورش قرار داشتند و سقف گِردی که شبیه گنبد بود.
اشیای داخل گلوله عبارت بودند از اسلحه و ابزار و وسایل آشپزی که در انحنای عایق دیوارها محکم شده بودند و بایست در برابر ضربه ابتدای حرکت ایستادگی می کردند و از جایشان تکان نمی خوردند. آن ها هر کار احتیاط آمیزی که از دستشان برمی آمد انجام داده بودند تا این عملیات جسورانه با موفقیت همراه شود.
میشل آردان همه چیز را بررسی و رضایت کامل از جا و مکانش را اعلام کرد.
گفت: «برای خودش زندانی است اما زندانی که سفر می کند و می شود از پنجره اش بیرون را دید. حاضرم صد سال این جا را کرایه کنم! می خندی باربیکین؟ در سرت چه می گذرد؟ حتماً با خودت می گویی این زندان ممکن است گور ما هم باشد؟ حتی اگر این طور هم باشد، حاضر نیستم جایم را با محمّد [ص] که در فضا شناور است اما از جایش تکان نمی خورد عوض کنم.»(۲۳)

وقتی میشل آردان مشغول گفتن این چیز ها بود باربیکین و نیکول آخرین کارهای پیش از رفتن را انجام می دادند.
زمانی که سه مسافر کاملاً در داخل گلوله محصور شدند کرنومتر نیکول ساعت ده و بیست دقیقه شب را نشان می داد. این کرنومتر با اختلاف یک دهم ثانیه با کرنومتر مهندس مرچیسن تنظیم شده بود. باربیکین کرنومتر را نگاه کرد.
گفت: «دوستان، ده و بیست دقیقه است. ده و چهل و هفت دقیقه مرچیسن در سیمی که به باروت کلمبیاد وصل است شوک الکتریکی وارد می کند. درست در همان لحظه، ما کره زمین را ترک می کنیم. همچنان بیست و هفت دقیقه دیگر روی زمینیم.»
نیکول که در همه کار دقیق بود گفت: «بیست و شش دقیقه و سیزده ثانیه.»
میشل آردان به شوخی گفت: «خب، در بیست و شش دقیقه می شود کلی کار انجام داد! می توانیم درباره پیچیده ترین مسائل اخلاقی یا سیاسی بحث کنیم و حتی برایشان راه حل پیدا کنیم. از بیست و شش دقیقه می شود به اندازه بیست و شش سال استفاده کرد؛ همچنین می شود بیهوده تلفش کرد! چند ثانیه از عمر پاسکال(۲۴) و نیوتن می ارزد به تمام عمر مشتی ابله و کودن...»
رئیس باربیکین پرسید: «خب، جناب ورّاج، نتیجه؟»
«نتیجه این که بیست و شش دقیقه زمان داریم.»
نیکول گفت: «بیست و چهار دقیقه.»
آردان گفت: «بیست و چهار دقیقه، کاپیتان عزیز، اگر موافق باشی، در این بیست و چهار دقیقه می توانیم بررسی کنیم که...»
باربیکین گفت: «میشل، در مسیر به اندازه کافی وقت برای بررسی مسائل پیچیده داریم. فعلاً حواسمان به رفتنمان باشد.»
«مگر آماده نیستیم؟»
«چرا. اما باز هم باید کارهایی انجام دهیم تا شدت ضربه اولیه به کمترین حد برسد.»
«مگر آبی که میان تیغه های شکننده ریخته ایم تا با قابلیت ارتجاعی اش محافظمان باشد به اندازه کافی ضربه را کم نمی کند؟»
باربیکین با آرامش پاسخ داد: «امیدوارم این طور باشد میشل. اما کاملاً مطمئن نیستم.»
میشل آردان صدایش را بلند کرد: «ای بابا! ما را مسخره کرده ای؟! امیدوار است!... کاملاً مطمئن نیست! این اعتراف را گذاشته بود برای وقتی که مثل کمپوت در این گلوله چپانده شدیم! من که می روم بیرون!»
باربیکین پرسید: «با چه وسیله ای؟»
میشل آردان گفت: «راستش، سخت است. ما سوار قطاری هستیم که بیست و چهار دقیقه مانده به حرکت، راننده سوت بستن درها را زده...»
نیکول گفت: «بیست دقیقه.»
مسافران چند لحظه به هم نگریستند، و سپس به اشیایی که همراهشان در گلوله زندانی شده بودند.
باربیکین گفت: «همه چیز سر جایش است. حالا باید در حالتی قرار بگیریم که به بهترین شکل ممکن ضربه حرکت را تحمل کنیم. این موضوع را نباید سرسری گرفت و تا جایی که امکان دارد باید طوری قرار بگیریم که خون به یکباره به مغزمان هجوم نیاورد.»
نیکول گفت: «دقیقاً.»
میشل آردان که آماده بود برای این حرف مثالی بیاورد گفت: «خب، سرمان را زمین بگذاریم و پاهایمان را بالا بگیریم، مثل دلقک های سیرک بزرگ.»
باربیکین گفت: «نه. به پهلو دراز می کشیم. این طوری ضربه را راحت تر تحمل می کنیم. یادتان باشد در لحظه پرتاب گلوله، داخل گلوله بودن تقریباً مثل جلوِ گلوله بودن است.»
میشل آردان گفت: «اگر ‘تقریباً’ مثل همان است که جای نگرانی نیست.»
باربیکین پرسید: «نیکول، حرف مرا قبول داری؟»
کاپیتان پاسخ داد: «کاملاً. تنها سیزده و نیم دقیقه.»
میشل داد زد: «این نیکول فقط آدم نیست، کرنومترِ ثانیه شمار هم هست با چرخ دنده و هشت حفره(۲۵)...»
همسفران به حرف های او توجهی نداشتند و با آرامش تصورناپذیری جایشان را مرتب می کردند. آن دو قیافه مسافران پروسواسی را داشتند که پس از ورود به واگن دنبال بهترین جا می گردند. به راستی قلب آمریکاییان از چه ساخته شده که در مواجهه با هولناک ترین خطرها نیز به تپش نمی افتد؟
سه تشک ضخیم و محکم در گلوله گذاشته شده بود. نیکول و باربیکین آن ها را کفِ گلوله که به شکل کفپوشی متحرک بود پهن کردند. دقایقی پیش از رفتن، سه مسافر بایست روی آن ها دراز می کشیدند.
در آن دقایق، آردان که نمی توانست یک جا بند شود شبیه حیوان درنده در قفس افتاده ای در آن زندان تنگ چرخ می زد، با دوستانش بگومگو می کرد و با سگ هایش، دیانا(۲۶) و سَتِلیت, (۲۷) حرف می زد. این دو نام پرمعنا را از مدت ها پیش برایشان انتخاب کرده بود.
آن ها را تشویق می کرد و بلند می گفت: «آهای دیانا! آهای ستلیت! شما به سگ های ماه نشان خواهید داد که سگ های زمین چقدر خوش رفتارند. شما مایه افتخار سگ سانان خواهید بود. اگر دوباره به زمین برگردیم، با خودم نژاد دورگه ای از ‘مونْ داگ’(۲۸) می آورم، چه جنجالی به پا خواهد کرد!»
باربیکین گفت: «البته اگر سگی روی ماه وجود داشته باشد!»
میشل آردان تایید کرد: «هست! همان طور که آن بالا اسب و گاو و الاغ و مرغ هست. شرط می بندم آن جا مرغ پیدا می کنیم.»

نیکول گفت: «صد دلار شرط می بندم که پیدا نمی کنیم.»
آردان دست نیکول را فشرد و گفت: «پس شرط بستیم کاپیتان! یادت نرفته که تا الآن سه شرط را به رئیسمان باخته ای! هم پول لازم برای عملیات جور شد، هم توپ قالب ریزی شد و در نهایت کلمبیاد هم بدون حادثه با باروت پر شد؛ مبلغ این آخری به عبارتی شش هزار دلار است.»
نیکول گفت: «آری. اما فعلاً ساعت ده و سی و هفت دقیقه و شش ثانیه است.»
«باشد کاپیتان. یک ربع دیگر باید نُه هزار دلار دیگر هم به رئیس بدهی، چهارهزار برای منفجر نشدن کلمبیاد و پنج هزار برای این که گلوله بیش از شش مایل در آسمان بالا خواهد رفت.»
نیکول دستی به جیبش زد و گفت: «پول همراهم هست. به وقتش پرداخت می کنم.»
«آفرین نیکول. تو آدم خوش حسابی هستی، چیزی که من تا حالا نتوانسته ام باشم. با این حال بگذار به تو بگویم، شرط هایی بسته ای که هیچ سودی به حالت ندارند.»
نیکول پرسید: «چطور؟»
«چون اگر اولی را برنده شوی و کلمبیاد منفجر شود، گلوله هم همراه آن نابود می شود و دیگر باربیکینی وجود نخواهد داشت تا شرط را به تو پرداخت کند.»
باربیکین صادقانه گفت: «مبلغش را در بانک بالتیمور گذاشته ام تا در نبود نیکول به وارثانش برسد.»
میشل آردان فریاد زد: «عجب انسان های اهل عملی هستید! حسابتان پاکِ پاک است! من نمی توانم خودم را جای شما بگذارم ولی تحسینتان می کنم.»
نیکول گفت: «ده و چهل و دو.»
باربیکین گفت: «پنج دقیقه و چند ثانیه.»
میشل پاسخ داد: «آری. پنج دقیقه ناقابل! ما داخل یک گلوله، در انتهای توپی به طول نهصد پا، زندانی شده ایم. زیر گلوله، چهارصدهزار لیور فولمیکوتون انباشته شده که برابر است با یک میلیون و ششصدهزار لیور باروت معمولی. رفیق مرچیسن، کرنومتر در دست، چشم به عقربه دوخته و دستش را روی وسیله الکتریکی گذاشته و دارد ثانیه شماری می کند تا ما را به فضای بین سیارات بفرستد...»
باربیکین با لحنی جدی گفت: «بس کن میشل! بس کن! بیایید آماده شویم! چند ثانیه بیشتر تا لحظه نهایی نمانده. بیایید دست بدهیم، دوستان!»
میشل آردان که احساساتی شده بود اما می خواست بروز ندهد با صدای بلند گفت: «بیایید.»
سه همراه بی باک برای آخرین بار یکدیگر را در آغوش کشیدند.
باربیکین که آدم معتقدی بود گفت: «در پناه خدا!»
میشل آردان و نیکول روی تشک ها که در وسط گلوله پهن شده بودند دراز کشیدند.
کاپیتان زمزمه کرد: «ده و چهل و هفت.»
تنها بیست ثانیه مانده بود! باربیکین به سرعت گاز را خاموش کرد و در کنار دوستانش دراز کشید.
سکوت عمیقی همه جا را فرا گرفته بود و تنها ضربات کرنومتر بود که آن را می شکافت.
ناگهان انفجار مهیبی رخ داد و گلوله با نیروی شش میلیارد لیتر گاز که از انفجار پیروکسیل(۲۹) حاصل شده بود به فضا رفت.

در سال هزار و هشتصد و شصت و...، جهان به طور بی سابقه ای در هیجان اقدامی علمی غرق شده بود که تا آن زمان در تاریخ علم نظیر نداشت. اعضای باشگاه گان،(۲) انجمنی از توپچی ها که پس از جنگ های داخلی آمریکا در بالتیمور(۳) گرد هم آمده بودند، به این فکر افتادند که با ماه ارتباط برقرار کنند ــ آری، با ماه ــ و گلوله ای به آن جا بفرستند. باربیکین, (۴) رئیس باشگاه، مسئولیت این عملیات را بر عهده گرفت و در این باره با ستاره شناسان رصدخانه کمبریج مشورت کرد و برای موفقیت این عملیات عجیب همه اقدامات لازم را انجام داد، عملیاتی که اکثر صاحب نظران به انجام پذیر بودنش گواهی داده بودند. باربیکین، پس از جمع آوری کمک مالی از همه مردم دنیا که سی میلیون فرانک عایدی داشت، کارهای مشقت بار عملیات را شروع کرد.

طبق نامه اعضای رصدخانه، توپی که قرار بود گلوله را پرتاب کند باید در منطقه ای با عرض جغرافیایی بین ۰ تا ۲۸ درجه مستقر می شد تا بتواند ماه را در سمت الراس (۵) نشانه بگیرد. لازم بود سرعت اولیه گلوله دوازده هزار یارد(۶) بر ثانیه باشد. گلوله در یکم دسامبر، سیزده دقیقه و بیست ثانیه مانده به یازده شب پرتاب شد و قرار بود چهار روز بعد، راس نیمه شب، به ماه برسد. زمان رسیدن، ماه در حضیض یعنی در نزدیک ترین فاصله اش تا زمین قرار داشت که دقیقاً می شد هشتاد و شش هزار و چهارصد و ده فرسنگ. (۷)
اعضای اصلی باشگاه گان، رئیس باربیکین، سرگرد الفیستون،(۸) دبیر جی. تی. ماستون (۹) و دیگر دانشمندان در جلسات متعددی درباره شکل و ساخت گلوله، نوع و نحوه قرارگیری توپ، همچنین مقدار و ترکیب باروت بحث کردند و به این نتایج رسیدند: ۱. گلوله باید خمپاره ای از جنس آلومینیوم، به قطر صد و هشت اینچ،(۱۰) با دیواره هایی به ضخامت دوازده اینچ و در مجموع به وزن نوزده هزار و دویست و پنجاه لیوْر(۱۱) باشد. ۲. توپ باید یک کلمبیاد(۱۲) از جنس چدن به طول نهصد پا،(۱۳) که مستقیماً داخل زمین قالب ریزی شده، باشد. ۳. برای انفجار، چهارصدهزار لیور فولمیکوتون(۱۴) لازم است تا زیر گلوله شش میلیارد لیتر گاز آزاد کند و آن را به راحتی به ستاره شب افروز برساند.
پس از حل این مسائل، رئیس باربیکین با کمک مهندس مرچیسن(۱۵) مکانی در فلوریدا با ‘۷ °۲۷ عرض شمالی و ‘۷ °۵ طول غربی انتخاب کرد. در این مکان بود که پس از انجام دادن کارهایی معجزه وار کلمبیاد با موفقیتِ تمام قالب ریزی شد.
کار به این جا رسیده بود که یک اتفاق توجه مردم را به این عملیات بزرگ صد برابر بیشتر جلب کرد.
مردی فرانسوی، یک پاریسیِ خیال پرور، جاه طلب، با قریحه هنری و بی توجه به مادیات می خواست برود داخل گلوله و برای شناختن ماه به قمر زمین سفر کند. این ماجراجوی بی باک که میشل آردان(۱۶) نام داشت به آمریکا آمد و به گرمی از او استقبال شد. آمریکایی ها با حضورش جلساتی برگزار کردند و او به یک قهرمان تبدیل شد. آردان رئیس باربیکین را با دشمن قسم خورده اش، کاپیتان نیکول،(۱۷) آشتی داد و به نشانه آشتی تصمیم گرفت آن ها را همراه خود سوار گلوله کند.
پیشنهاد او پذیرفته شد. به همین دلیل گلوله را تغییر دادند و آن را به شکل یک استوانه ـ مخروط ساختند. این واگنِ هوانورد را به فنرهایی قدرتمند و تیغه هایی مجهز کردند که می شکستند و از شدت ضربه اولیه می کاستند. مواد غذایی برای یک سال، آب برای چند ماه و گاز برای چند روز توشه سفر بود. هوایی را که سه مسافر برای تنفس احتیاج داشتند وسیله ای خودکار فراهم می کرد. همزمان، باشگاه گان روی یکی از قله های بلند رشته کوه راکی(۱۸) تلسکوپی غول پیکر نصب کرد که می توانست گلوله را طی سفرش در فضا دنبال کند. همه چیز برای رفتن آماده بود.
در سی ام نوامبر، راس ساعت مقرر، در میان ازدحام حیرت انگیز تماشاچیان، گلوله به فضا فرستاده شد و برای اولین بار سه انسان کره خاکی را ترک کردند و با ایمان به این که به مقصد خواهند رسید، به سوی فضای بین سیارات پرتاب شدند. قرار بود این مسافران بی باک، یعنی میشل آردان، رئیس باربیکین و کاپیتان نیکول، مسیر را در نود و هفت ساعت و سیزده دقیقه و بیست ثانیه طی کنند. بدین ترتیب، و نه آن طور که برخی مطبوعاتِ بی اطلاع چهارم دسامبر را اعلام کرده بودند، آن ها نیمه شبِ پنجم دسامبر، درست زمانی که ماه کامل می شد، روی قمر زمین فرود می آمدند.
با این حال اتفاقی پیش بینی نشده رخ داد، انفجارِ درون کلمبیاد بلافاصله بر جوّ زمین اثر گذاشت و آن را بر هم زد و حجم زیادی مِه و بخار به وجود آورد. این اتفاق خشم عموم را برانگیخت زیرا ماه تا چندین شب از دید مشتاقانش پنهان شد.
جی. تی. ماستونِ وفادار و شجاع ترین دوست سه مسافر همراه با جی. بلفست،(۱۹) مدیر رصدخانه کمبریج، به رشته کوه راکی رفت و خود را به ایستگاه لانگز پیک(۲۰) رساند، جایی که تلسکوپ قرار داشت و ماه را چنان بزرگ می کرد که انگار در دوفرسنگی زمین بود. دبیر ارجمند باشگاه گان می خواست با چشمان خودش وسیله ای را که دوستان پرشهامتش بر آن سوار بودند ببیند.
انباشت ابر در جوّ جلوِ هر گونه رصد را در روزهای پنجم تا دهم دسامبر گرفت. عده ای حتی رصد ماه را تا سوم ژانویه سال بعد ناممکن می دانستند زیرا ماه در یازدهم دسامبر وارد تربیع آخرش می شد و تنها بخشی از آن را می شد دید و آن هم روز به روز کوچک و کوچک تر می شد. این بخش کوچک برای دیدن خط سیر گلوله کافی نبود.
تا این که مطابق آنچه همه آرزو می کردند، در شب های یازدهم و دوازدهم تندبادی جوّ را صاف کرد و ماه نیمه روشن به وضوح در عمق تیره آسمان نمایان شد.
همان شب از ایستگاه لانگز پیک، جی. تی ماستون و بلفست تلگرامی به اعضای دفتر رصدخانه کمبریج فرستادند.
محتوای تلگرام چه بود؟
در پیام گفته شده بود: یازدهم دسامبر، ساعت هشت و چهل و هفت دقیقه شب، گلوله فرستاده شده به وسیله کلمبیاد استونز هیل(۲۱) توسط آقایان بلفست و جی. تی. ماستون رصد شد. گلوله بنا بر دلیلی نامعلوم از مسیرش منحرف شده، به مقصد نرسیده و با اختلاف اندکی پیش از قرار گرفتن در میدان جاذبه ماه از کنار آن عبور کرده است. حرکت مستقیم گلوله به حرکتی دَوَرانی تبدیل شده و در مداری بیضی شکل به دور ستاره شب افروز در حال گردش است و به قمر آن تبدیل شده.
در ادامه گفته شده بود که هنوز نمی شود به خصوصیات این قمر جدید پی بُرد؛ در واقع، برای مشخص کردن خصوصیاتِ آن لازم بود از سه نقطه متفاوت رصد شود. تلگرام سپس به این موضوع اشاره می کرد که فاصله گلوله تا سطح ماه «حدوداً» دوهزار و هشتصد و سی و سه مایل(۲۲) تخمین زده می شود که برابر است با چهارهزار و پانصد فرسنگ.
در انتهای پیام این دو فرض مطرح شده بود: یا جاذبه ماه چیره می شود و سه مسافر به مقصد می رسند یا گلوله در مداری خلاصی ناپذیر تا ابد به دور ماه خواهد چرخید.
در این دوراهی، چه سرنوشتی در انتظار مسافران بود؟ با این که برای مدتی مواد غذایی داشتند، حتی با فرض موفقیت این عملیات جسورانه، چطور به زمین بازمی گشتند؟ اصلاً امکان برگشت وجود داشت؟ از احوالشان می شد خبری به دست آورد؟ دانشمندان آن دوران درباره این سوال ها قلم فرسایی کردند و مردم را در تب وتاب فروبردند.
جا دارد به نکته ای اشاره کنیم که رصدکنندگانِ شتاب زده بایست آن را در نظر می گرفتند. هر وقت دانشمندی خطاب به همگان خبر از اکتشافی می دهد که تنها از راه استقرا به دست آمده، نباید بی گدار به آب بزند. هیچ کس را وادار نکرده اند که سیاره، ستاره دنباله دار یا قمر کشف کند، با این حال، مردم کسی را که در این زمینه اشتباه کند مسخره می کنند. پس بهتر است کاشف صبر کند، کاری که جی. تی. ماستونِ عجول باید پیش از مخابره تلگرام به سراسر دنیا انجام می داد چرا که حرف او موثق ترین حرف درباره عملیات به حساب می آمد.
آن طور که بعداً معلوم شد، این تلگرام از دو جهت ایراد داشت: ۱. در رصد کردن اشتباه رخ داده بود و فاصله گلوله تا سطح ماه نادرست تخمین زده شده بود زیرا در یازدهم دسامبر امکان دیدن ماه وجود نداشت و چیزی که جی. تی. ماستون دیده بود یا خیال کرده بود دیده، امکان نداشت گلوله کلمبیاد باشد. ۲. سرنوشتی که برای گلوله در نظر گرفته شده بود با نظریه های علمی مطابقت نداشت و تبدیل شدن گلوله به قمر ماه در تضاد کامل با قوانین مکانیک تحلیلی بود.
تنها یکی از حدس های رصدکنندگان لانگز پیک ممکن بود به حقیقت بپیوندد و آن پیش بینی وضعیتی بود که تحت آن مسافران ــ به شرط زنده ماندن ــ به کمک جاذبه ماه به سطح آن می رسیدند.
در صورتی که آن انسان های پرشهامت و باهوش از ضربه هولناک ابتدای حرکت جان به در برده باشند، شرح مسافرتشان در واگنِ گلوله ای به جذاب ترین شکل ممکن و با جزئیات کامل نقل خواهد شد. شرح ماجرا بسیاری از توهمات و گمانه زنی ها را نقش بر آب می کند و تصویر درستی از حوادث پرهیجان این عملیات ارائه می دهد، همچنین شمِّ علمی باربیکین، توان فنی نیکول و دلاوری های خنده آور میشل آردان را به خوبی نمایان می کند.
به علاوه، ثابت می کند که دوست باوفای آن ها، جی. تی. ماستون، زمانی که روی تلسکوپ غول پیکر خم شده و حرکت ماه را در میان فضای بین سیارات زیر نظر گرفته بود فقط داشته وقت تلف می کرده.