کتاب سه نامه و یک قصه، و چند داستان دیگر آگوست استریندبرگ نشر انتشارات چترنگ

شبی دو دزد متبحر به خانۀ نجیب‌زادۀ‌ ثروتمندی داخل شدند که در فراست زبانزد خاص و عام بود. مرد شریف که صدای پای آنان را شنید، بیدار شد و دریافت که خانه‌اش را دزد زده است. دزدها در شرف باز کردن درب اتاق‌خواب بودند که مرد به زنش سقلمه‌ای زد، او را بیدار کرد و آهسته گفت: «صدای دزدان را می‌شنوم که می‌خواهند اموالمان را ببرند. صریح و با سماجت بسیار از من بپرس از کجا و به چه طریق این مال‌ومنال کسب کرده‌ام. با صدای بلند و با جدیت از من بپرس و چون من تظاهر به بی‌میلی می‌کنم، تو باید لابه و چرب‌زبانی کنی تا اینکه من در نهایت تسلیم شوم و پاسخت را بدهم.» خاتون، همسر او که زنی هشیار و زیرک بود، این‌گونه از وی پرسید: «آقایم! امشب جواب سؤالی را به من مرحمت کن که مدت‌هاست تشنۀ شنیدن آن هستم. به من بگو چگونه این‌همه مال‌ومنال کسب کرده‌ای.» مرد با صحبت‌های نامربوط و مختلف از پاسخ دادن سر باز زد. در نهایت، پس از خواهش‌های مکرر زن، گفت: «نمی‌دانم چه چیز تو را واداشته که بخواهی از اسرار من باخبر شوی. شکرگزار باش که خوب زندگی می‌کنی، جامه‌های گران‌قیمت می‌پوشی و خدم‌وحشم داری. شنیده‌ام دیوارها گوش دارند و بسیاری گفته‌ها بعداً موجب پشیمانی می‌شوند. پس از تو می‌خواهم زبان به کام بگیری.» اما حتی این گفته نیز خاتون را از ادامۀ اصرار بازنداشت. به لطایف‌الحیل التماس می‌کرد که رازش را برای او فاش کند. عاقبت جوانمرد، درمانده از لابه‌های او گفت: «هرآنچه داریم ـ و بر تو سفارش می‌کنم چیزی از این به کس نگویی ـ از دزدی حاصل شده است. در واقع، هیچ‌کدام از چیزهایی که صاحبشان هستم، حقیقتاً از آنِ من نیست.»