کتاب چیزهایی پیش می آید اثر نسیم عزیزی نشر روزگار

قلم مو را با مهارت بر روی بوم حرکت می‌دهد و در خلسه‌ای غریب گم شده‌ است. با حیرت به او می‌نگرم و برای لحظه‌ای نفسم می‌گیرد. همان قامت بلند و همان موهای سیاه ولو شده در زیر روسری که با هر وزش باد به روی شانه‌هایش می‌لغزد. دیگر توان ایستادن ندارم. دستم را به تنه‌ی درختی می‌گیرم و به آرامی می‌نشینم. افکارم به شدت آشفته و مغشوش است. نمی‌توانم آن چه را که بر من گذشته،باور کنم. دلم می‌خواهد از این جا بگریزم و به خلوت خود پناه ببرم اما قدرت حرکت ندارم. گویی نیرویی مرموز در این جا نگهم می‌دارد... نمی‌دانم چه مدت است این‌جا نشسته‌ام و نگاهش می‌کنم ولی وقتی به خود می‌آیم،او دیگر آن‌جا نیست و هوا حسابی تاریک شده است. ستارگان در آسمان سوسو می‌زنند و به زحمت تلاش می‌کنند تا راه را برایم روشن کنند. آهی می‌کشم و از جا برمی‌خیزم. نگاهی به جای خالی او می‌اندازم و با حیرت می‌اندیشم: _ یعنی کی رفت که من متوجهش نشدم؟... یعنی... یعنی منو دیده؟