تا پیش از جنگ جهانگیر نخست، از سه شاعر نامدار معاصر فرانسه، پُل والهری در تأمل و سکوت میزیست، کلودل غالبا در مأموریت و سفرهای خارج بود و شارل پِگی سرگرم کشاکش با گروه های رقیب. شاعران کمابیش نامدار زمان یا پیرو سمبولیسم بودند، یا در کشف رمز و راز شعر. آغاز سده را بر روی هم باید دوره تدارک عصری نو شمرد.
در این دوره شعر جایگاه ویژهای دارد و ظاهرا هر ادیب آینده میبایست با جُنگ شعر وارد میدان ادبیات شود. به همین جهت کسانی چون ژول رومن، ژرژ دو هامل و فرانسوآ موریاک به عنوان شاعر مطرح نیستند و هر سه بسیار زود به قصه روی میآورند. کوکتو تنها کسی است که در همه زمینه ها، منجمله شعر، نامی بلندآوازه دارد.
شاعران از چنان اقبالی برخوردارند که پیدرپی دوره، ضیافت و حتی کنگره تشکیل میدهند. «کافه های ادبی» نه همان قرارگاه شاعران، بلکعبه آمال همه ادب دوستان میشود، و محله هایی چون «مونمارتر» یا «مونپارناس» پیوند شعر و نقاشی را مستحکم میگردانند.