کتاب باور نکن نشر انتشارات نسل نواندیش

نگهبان در اتاق ملاقات را باز کرد و سیدنی وارد شد. گِرِیس سیبُلد پشت میز نشسته بود. سیدنی که تنها تصاویری قدیمی از ده سال پیش، ویدیوهای تلویزیونی از دادگاه و خاطرات محو شده از دوران دانشگاه را در ذهن داشت، تلاش کرد تا تعجب خود را پنهان کند.

دختر جوان و زیبای دانشگاه دیگر آنجا نبود. به‌جای او، زنی با ظاهری پیرتر از سنش و نزدیک به میان‌سالی نشسته بود. گِرِیس سیبُلد که در بیست‌و‌شش‌سالگی به قتل جولیِن کِریست محکوم شده بود، حالا نزدیک به چهل سال داشت. یک دهه حبس در زندانی خارجی، او را پیرتر و فرسوده‌تر کرده بود. پف زیر چشم‌هایش نشان از شب‌های بی‌خوابی طولانی‌مدت داشت. موهای بلوند روشن و بلندش، حالا کوتاه شده و به رنگ قهوه‌ای طبیعی خود بازگشته بود، البته چند تار موی سفید هم به آن اضافه شده بود. بدون آرایش، لب‌هایش خشک و رنگ‌پریده بودند و رنگ پوستش به دلیل نبود نور خورشید در طول این سال‌ها، زرد و بی‌حال به نظر می‌رسید.

فیلم‌بردارهای سیدنی، نخستین دیدار این دو زن پس از بیش از پانزده سال را ثبت کردند. گِرِیس لب‌هایش را روی ‌هم فشرد و تلاش کرد تا از جاری ‌شدن اشک‌هایی که در چشم‌هایش جمع شده بود جلوگیری کند.

او با صدایی لرزان گفت: «وای، چقدر زمان گذشته» و تلاش کرد لبخند بزند.

سیدنی پاسخ داد: «سلام گِرِیس.»

آن دو یکدیگر را آرام در آغوش گرفتند. سیدنی احساس کرد این آغوش، هم‌زمان هم تسکینی برای هر دویشان است و هم نمایش غیرمنتظره‌ای از احساسات که گِرِیس در ده سال گذشته از آن محروم بوده است.

وقتی از هم جدا شدند، سیدنی یک دسته پاکت‌نامه را روی میز گذاشت. کش لاستیکی ضخیمی آن‌ها را کنار هم نگه داشته بود.

-از متن کتاب-