کتاب چهار پرتره از مادران و حراج اثاث خانه و چه بر سر بتی لمون آمد؟ و زن دیگر نشر نی

چهل‌و‌پنج ساله.

خوش‌لباس است. در حال صحبت با روانکاو.

همیشه با جیغ شروع می‌شه. اما مال من نیست. من فقط همراهش به دنیا اومدم. مثل نخود تو قوطی خالی، تلق‌تلوق صدا می‌ده وقتی می‌خوام حرکت کنم. نه! توصیف خوبی نبود! مثل توموری می‌مونه که با من بزرگ می‌شه. نه! این هم نه. بزرگ نمی‌شه، کوچیک می‌شه. و توی من هم نیست. من خود اونم، جیغ یه آدم دیگه، اما ضعیف‌شده، مثل پژواک. (مکث.) کی می‌دونه؟

مادرم با همه فرق داشت؛ انگار زمینی نبود.

می‌دونی چقدر برام سخته که بشینم روبه‌روت و کل این‌ها رو بگم؟ می‌دونی من با چه خوشحالی و تصوراتی ازدواج کردم و مادر شدم؟ برنامه‌هایی داشتم، تئوری‌هایی خونده بودم، می‌دونی چقدر فکر من صرف اون دخترها شد؟ من برای اومدن بچه‌هام لحظه‌شماری می‌کردم. تو این‌ها رو می‌دونی؟

بعضی از زن‌ها شوهر خوشحال‌ می‌خوان، بعضی‌ها برای شغل می‌جنگن، یا به چنگ آوردن پول، یا به دست آوردن موقعیت. اما من نه. هدف من این بود که جای بچه‌های خودم باشم. (مکث.) کی می‌دونه؟

مادرم با همه فرق داشت؛ انگار زمینی نبود.

-از متن کتاب-