کتاب فلوطین‌ نشر انتشارات خوارزمی

فلوطین (پلوتین) (در حدود ۲۰۳ تا ۲۷۰ میلادی) در زمانی زندگی می‌کرد که تمدن دورۀ باستان در حال از هم پاشیدگی و انتقال به‌دورۀ واپسین خود (در زمان فرمانروایی قیصر دیوکلتیانوس و کنستانتین) یک بار دیگر درخشش زیبایی پیشین خود را نمایان ساخت.

دربارۀ اینکه فلوطین کجا به‌جهان آمده، از کدام کشور و از میان کدام قوم و کدام گروه اجتماعی برخاسته‌است، خبر شایان اعتمادی در دست نیست. او خود دربارۀ اصل و تبار و پدر و مادر و میهنش سخنی نگفته‌است. نخستین‌بار صد سال پس از مرگش گفته شده‌است که وی در لیکو، شهری در مصر، به‌جهان آمده‌است. پلوتینوس نامی رومی است و او خود به‌زبان یونانی سخن می‌گفت و می‌نوشت، و گفته‌اند «بیشتر اوقات کلمات را نادرست تلفظ می‌کرده‌است.»

در بیست و هشت‌سالگی به‌سائقۀ اشتیاق به‌فلسفه به اسکندریه رفت ولی گمشدۀ خود را پیدا نکرد تا آنکه به‌حلقۀ درس آمونیوس ساکاس راه یافت و پس از حضور در نخستین جلسۀ درس گفت: «به‌دنبال همین مرد می‌گشتم» و یازده سال نزد او ماند. در سی و نه‌سالگی همراه لشکر قیصر گردیانوس به‌خاورزمین رفت تا از خرمن معرفت هندی خوشه‌ای بچیند. در چهل‌سالگی، در زمان سلطنت فیلیپوس آرابس به روم رفت. در آنجا جمعی را گردآورد و با آنان به‌خواندن و تفسیر متنهای فلسفی پرداخت و گروهی شاگرد و هواخواه پیدا کرد. «هنگامی که سخن می‌گفت روشنایی خرد رخساره‌اش را فرامی‌گرفت و عرق سبکی به‌پیشانی‌اش می‌نشست. سخن‌گفتنش غالباً با شور و اشتیاق همراه بود. از شکوه و جلال سوفسطایی سخت دور بود و درس‌دادنش همچون گفت و شنیدی دوستانه بود.»

-از متن کتاب-