کتاب باباگوریو نشر مرکز

در سال 1833، يک سال پيش از نگارش باباگوريو، تئوفيل گوتيه از اين و آن می‌پرسيد: «آيا شما بالزاکی‌ايد؟» اين سؤال همين امروز هم پرسيدنی است و می‌تواند به نوعی ملاک تشخص تجربه‌ی فرد باشد. شهرت و عظمت يک نويسنده در اين نيست که در حافظه‌ی ما به زندگی ادامه بدهد که چندان از خطر فراموشی دور نيست، در اين است که اثرش درون ما را چنان اشغال کرده باشد که انگار اميدوار باشيم ذهن ما را درباره‌ی خودمان روشن کند، کليد معمای زندگی‌مان باشد، تا ژرفای ناشناخته‌ی روان‌مان نفوذ کند و بخش‌های گنگ و تاريک‌مان را بيرون بکشد و به روشنايی بياورد. باباگوريو چنين کتابی است، و اين‌که گاهی گفته می‌شود «چکيده‌ی بالزاک است» گزافه نيست. بعيد است کسی پس از خواندنش «بالزاکی» نشود.