کتاب عادت های اتمی نشر آزرمیدخت

در آخرین روز سال دوم دبیرستان، یک چوب بیس‌بال خورد توی صورتم. همین‌طور که هم‌کلاسیم داشت می‌چرخید، چوب بیس‌بال از دستش سر خورد و پرواز کرد سمت من و مستقیم خورد بین چشم‌هام. هیچ خاطره‌ای از زمان اصابتش ندارم. با چنان نیرویی چوب خورد توی صورتم که دماغم مثل یک U کج‌وکوله شکست. ضربه‌اش باعث شد که بافت نرم مغزم به داخل جمعه‌ام کوبیده بشه. بلافاصله سرم ورم کرد. توی کسری از ثانیه، یک دماغ شکسته، چند تا ترک توی جمجمه و دو تا کاسه‌ی چشم داغون‎شده داشتم. وقتی که چشم‌هامو باز کردم، آدم‌ها رو می‌دیدم که بهم خیره شده بودن و بعد می‌دویدن سمتم تا کمکم کنن. پایین رو نگاه کردم و متوجه نقطه‌های قرمز روی لباس‌هام شدم. یکی از هم‌کلاسی‌هام یک لباس از کیفش درآورد و داد دستم. من هم ازش برای بستن جریان خونی که از دماغ شکسته‌م می‌اومد استفاده کردم. شوکه و گیج شده بودم و نمی‌دونستم چقدر جدی صدمه دیدم. معلمم دستش رو دور شونه‌م حلقه کرد و با هم به دفتر پرستار رفتیم: اون طرف زمین، پایین تپه، توی مدرسه. دست‌های مختلفی پهلوهام رو می‌گرفتن تا کمک کنن صاف بایستم. عجله‌ای نداشتیم و آروم راه می‌رفتیم. هیچ‌کس نمی‌دونست که هر دقیقه‌اش اهمیت داره. - از متن کتاب-