کتاب صوتی نازنین نشر رادیو گوشه

چقدر بهتر میشه اگر راوی های عزیز متوجه باشن که داستان و رمان یک فرم خوانش دارد.. نمایشنامه خوانی یک فرم دیگر. در رمان نویسنده به اندازه کافی جزییات و فضا را توضیح میدهد و خود کلمات و جملات به اندازه جذاب و گویا هستند. خوانش داستان با اجرای رادیویی متفاوت است دوست عزیز. جملات بایستی شیوا خوانش شوند و خود کلمات در ذهن شنونده تداعی شوند که از متن داستان و قلم نویسنده و مترجم لذت ببرند نه اینکه تن صدا عوض شود و به جای کاراکتر زن صدای مردانه خودتان را نازک کنید. آخر مگر میشود یک راوی مقلد صدای همه شخصیت ها باشد. اگر اینطور بود که نمایشهای رادیویی یا گویندگی را همه یک نفر اجرا میکرد. خنده دار است.

این داستان حکایت حال کسانیه که می‌خوان دیگران رو به قواره توقعات خودشون دربیارن و اونها رو در چارچوبهایی قرار بدن که تخلف و تجاوز از اون چارچوبها با سرکوب و سرزنش پاسخ داده میشه. داستان انسانیه که انسان دیگه‌ای رو در بند تمایلات خودش اسیر می‌کنه در حالی که همین تمایلات ناشی از گیر و گورهای روانی و عقده‌های ریز و درشتیه که در طول زندگی فرد به مرور زمان روی هم انباشه شدن و در نهایت به شکل نیاز به سلطه‌گری بروز و ظهور پیدا کردن. هر اثری که از داستایوسکی خوندم یا شنیدم کمابیش رنگ و بوی تحلیل روان‌شناختی رفتار کاراکترها در اون دیده میشده ولی این اثر فراتر از این حرفهاست و اساسا یک رمان یا داستان روان‌شناختیه. اجرای صوتی قطعا می‌تونست بهتر از این باشه. راوی هر چند خوش‌صداست اما فراز و فرودهای کلامش بنظرم چندان با محتوا هماهنگ نبود.

چقدر راوی بد بود. جدای اینکه داستان‌خوانی با نمایشنامه‌خوانی فرق داره (واقعا این بدیهیات رو باید گفت؟) لحن راوی هم بسیار بد بود.خیلی جاها تاکیدها روی کلمات و جملات اشتباهی بود و راوی بی دلیل صداش رو بالا میبرد تا هیجانی بی دلیل القا کنه. هیجانی که خیلی جاها با مفهوم جملات هم ناسازگار بود. واقعا حیف وقت و انرژی که با این راوی‌ها از بین میره.

داستا یوسکی محبوبترین نویسنده ی من ست جناب استاد هرچه که نوشته اند شاهکار است چنان از نظر روحی و روانی ومنش کارکترهای رمانهای خود رو توصیف و تشریح میکند که مخاطب فکر میکند که این شخصیت رو همیشه میشناخته و با او زندگی کرده ست،به جرات میتوان گفت که داستا یوسکی روان و باطن و کنشهای ذهنی انسانها رو براحتی میتوانست ببیند و به بهترین وجه توضیح دهد

داستان که البته زیبا بود و تو را تا آخر همراه می کرد. شاید کمی برای کم سن و سال ها درکش دشوار بود. اما مخصوصا اگر با صفات آوم های خودشیفته آشنا باشی، خیلی جالب و عمیق واقعیت درونشان را توضیح داده بود. صداپیشگی بسیار عالی و پر احساس بود. ممنون از اجرای زیبایشان

داستان بعد های فلسفی جذابی داره. ولی متاسفانه راوی این داستان رو با نمایشنامه اشتباه گرفتن. با این که صداشون خوبه. ولی تمام داستان رو با تن صدای بالا روخوانی میکنن. لزومی نداره واقعن داستان یک خطی رو ااین همه با هیجان بالا بخونید. و کاراکتر سازی ثابت بهش بدید.

شیبا عادل

۱۴۰۲-۰۷-۰۸

4

واقعا نمی‌دونم چه طور ممکنه یک داستان اینقدر خوب باشه. داستایوفسکی نویسنده مورد علاقه من نیست ولی از بس سبک نوشتاری منحصربه‌فردی داره خیلی از نوشته‌ها و کتاب‌هاش رو دوست دارم. پایان کتاب تلخ و بسیار واقع‌گرایانه بود. صدای گوینده بسیار عالی بود و لذت بردم.

در نهایت اینه که شما را به فکر‌میبره که چه چیزهایی که فکر میکنید براتون مهمه اما ... صدای گوینده خیلی عالی بود، اما‌ صدای بلندشون گاهی اذیت کننده بود، البته چون من عادت دارم با کتاب صوتی بخوابم، یکهو سکته میکردم از صدای بلندشون:)))

داستایوفسکی نویسنده محبوب منه . و این کتابش فوق العاده است. بیشترین چیزی که از این کتاب حس کردم پشیمانی هاییه که قابل جبران نیستن. قدر بودن ها و فرصت ها رو زمانی میدونیم که از دستشون میدیم و قابل جبران نیستن. و ممنون از اجرای روان و مسلط گوینده

آنیتا خوشاب

۱۴۰۳-۰۹-۲۶

5

داستان بسیار گیرایی داشت و بسیار لذت بردم. اجرا به نظرم برخلاف نظراتی که داده شده عالی و بی نقص بود و حداقل من که ارتباط خیلی خوبی گرفتم و فکر میکنم اتفاقا فراز و فرودهای لحن راوی بسیار به جا و درست بود.