زبان متون دینی یک بُعدی نیست؛ بنابراین نمیتوان گفت که متون دینی بالاخص زبان وحی، همه مقاصد خود را به ظاهر باز نماید. از اینرو زبان شناسان معتقدند تمام متون دینی نیاز به تأویل و تفسیر دارند.
در متون دینی بالاخص ادیان ابراهیمی، با واژههای بسیاری مواجه میشویم که معانی غیبی و نیاز به تأویل نمادین دارند. مانند: ملائکه(فرشتگان)، شیطان، ابلیس، برزخ، قیامت، بهشت و جهنّم و...
از این میان، فیلون یک شخصیّت برجسته و شناخته شده است، که تفسیر حرفی را نفی میکرد و به تفسیر نمادین و رمزی روی آورد.
فیلون که حدود۲۰ سال قبل از میلاد مسیح در اسکندریه متولّد شد و حدود۵۰ سال بعد از میلاد وفات یافت. بنابراین این اندیشمند یهودی معاصر با عیسی مسیح بود. او از یهودیان شمال مصر بود و مانند بیشتر یهودیان اسکندریه به یونانی صحبت میکرد و کتاب مقدّس را به این زبان میخواند.