کتاب مغازه ی خودکشی اثر ژان تولی نشر آزرمیدخت

نور خورشید هیچ‌گاه به این مغازه کوچک نفوذ نمی‎کرد. تنها پنجره‌ی مغازه نیز، که سمت چپِ درِ ورودی قرار داشت، با مخروط‌های کاغذی و جعبه‌های مقوایی پوشانده شده بود و نوشته‌ای از دستگیره‌ی آن آویزان بود. نور، از لامپ‎های نئونی روی سقف، به پیرزنی که به سمت کالسکه‌ی خاکستری رنگی که وسط مغازه قرار داشت می‎رفت، می‌تابید. «آه، داره لبخند می‎زنه!» مغازه‌دار که زنی جوان بود، کنار پنجره و روبه‎روی صندوق نشسته بود و محاسباتی را انجام می‎داد. او مخالفت کرد: «پسر من و لبخند؟ به‌هیچ‌وجه. فقط صورتش رو کج‌وکوله می‎کنه. چرا باید لبخند بزنه؟» دوباره به انجام محاسباتش برگشت و مشتری کهن‌سالش نیز از کالسکه‌ی پوشیده شده دور شد. عصایی در دست داشت و سلانه‌سلانه قدم برمی‎داشت. اگرچه چشمانِ محزونش با آب مروارید پوشیده شده بودند ولی از چیزی که دیده بود مطمئن بود. «ولی انگار که داشت لبخند می‎زد.» مادر نوزاد پاسخ داد: «خب، مایه تعجبه اگر این کار رو کرده باشه. هیچ‎کس تو خانواده‎ی تواچ‌ها تا حالا لبخند نزده.» و هم‌زمان روی پیشخوان خم شد تا بررسی کند. زنِ جوان، سرش را بلند کرد و گردن پرنده مانند خود را تکان داد: «میشیما! بیا این رو نگاه کن!» ناگهان، دریچه‌ای مانند دهان در کف اتاق باز و کله‌ای طاس، مانند زبانی از آن خارج شد... -از متن کتاب-