کتاب وقت هر دلتنگی نشر چشمه

سال‌ها پیش، اولین‌بار که وقت هر دلتنگیِ «نیما» را شنیدم، بدجوری به دلم نشست! یاد بعضی نفرات روشنم می‌دارد قوݨݨّتم می‌بخشد آن روز، امان ندادم! چشمانم را بستم و در خیال، تصویرِ بعضی نفراتِ زندگی خودم را مجسم کردم! زیاد بودند؛ خیلی زیاد. از دوروبری‌ها گرفته، تا معلم‌ها، هم‌کلاس‌ها، دوستان و حتی در و همسایه‌ها. اما تا پلک می‌زدم، بیش‌تر تصویرها رنگ‌ می‌باختند و جولانگاه خیالم، دور و دور و دورتر می‌شدند. ماندگار نبودند! یا دست‌کم، به ماندگاری تصویر مادر نبودند. فقط مادر بود که همیشه‌ی خدا بود! از آن روز و از آن سال، روزها و سال‌ها گذشته و من هنوز که هنوز است، نه فقط وقت هر دلتنگی؛ که وقت هر دل‌خوشی، وقت هر سرخوشی، وقت و بی‌وقت، با یاد مادر و با نام مادر، روشن می‌شوم قوّت می‌گیرم و... -از متن کتاب-