کتاب اسب ها، اسب ها از کنار یکدیگر اثر محمود دولت آبادی نشر چشمه

دستی از قفا سرشانه‌ی کریما را در چنگ گرفت ــ چنان که آستین و بال چپ آن پالتوِ نیم‌دار هم بالا کشانیده شد ــ و برش گردانید رو به خود بی‌که رها کند آن‌چه را در چنگ داشت. حالا دست راست روی شانه‌ی چپ، دو تن رودرروی هم بودند. کریما که می‌رفته بود تا بیرون برود از آن اتاق دخمه و دیگری مرد جوانی که غافلگیر از پسِ پشت چنگ در شانه‌ی او زده بود با چهره‌ای مهاجم، که گویی برای ترسانیده شدن ساخته شده بود با آن چشم‌های هراسان و وادریده زیر ابروان سیاه که تیک داشت روی چشم چپ. لب‌های به‌هم‌فشرده‌ی مرد جوان هم می‌نمود که بسی خشمگین و متعرّض است به همه‌کس و چیز، خاصّه به جوانی که نمی‌دانست چه می‌خواسته در آن دخمه‌جای دور و گم از چشم‌های فضول، و حالا می‌خواست همین را بداند که چنان ناگهانی از تاریک‌جای ملایم‌تر اتاق ــ از پشت آن پرده‌ی شندره ــ پیدایش شد و با صراحت می‌پرسید «چه‌کار داشتی این‌جا؟ پرسیدم این‌جا چه کاری داشتی؟!» بدیهی است کریما نه‌فقط خاموش که در بُهت مانده بود از خوف، چنان که پروا داشت به پنجه‌ی زمختی نگاه کند که سرشانه‌اش را در چنگ نگه داشته بود، چه رسد به زبان گشودن به‌اعتراض و این‌که چرا رها نمی‌کند او را، که در یک حرکت تند و چابک کتف استخوانی کریما کوبانیده شد به سینه‌ی دیوار کوتاه‌پایه و دودزده که اگر کریما به غریزه سر نخمانده بود جلو، می‌شد که دنبه‌ی برجسته‌ی پس سر بگیرد به قوس متصل به دیوار و از هوش برود که چنان نشد. بدتر آن‌که با دزدیده شدن سر کریما به جلو، پیشانی نزدیک شد به شاخ سرِ جوان خشمگین که به قدّ و بر اندکی پست‌ترک از او بود. این شد که جوان بهانه‌ای دیگر جُست تا کریما را از دیوار وابکَند جلو و با شاخ بکوبد بر پیشانی کریما که یعنی «کله می‌زنی، نی‌قلیون؟» و کریما همچنان خاموش و مغلوب و گویی افسون‌شده بود، پس در سیمای زبان‌بندشده‌ی او آن‌چه می‌شد دید، یا به گمان آورد، تحیّر بود، سراپا شگفتی!