کتاب 23 باور مخرب در ازدواج نشر انتشارات نسل نواندیش

رویدادهای فراوانی باعث شد که من این باور را جزء اصول اساسی قرار دهم. یکی از همکارانم که زنی موفق و حرفه‌ای بود، برای شرکت در کنفرانسی بین‌المللی که دری را به سوی موقعیت‌های جدید باز می‌کرد، دعوت شده بود. مادلین از این فرصت بسیار خوشحال بود. اما وقتی فهمید شوهرش به دلیل یک جلسه‌ی کاری باید از شهر خارج شود و دختران هشت و ده ساله‌اش هم در نمایشی در مدرسه شرکت داشتند که یکی از والدین می‌بایست در آن حضور پیدا می‌کرد، آن دعوت را رد کرد. چه چیزی این تصمیم را توجیه می‌کند؟ چرا کار شوهر مادلین مقدم‌تر از این فرصت طلایی برای او بود؟ چرا شوهرش از رفتن به آن سفر صرف نظر نکرد تا مادلین بتواند به کنفرانس برود؟ اگر آن‌ها فرزندانشان را به یک پرستار بچه می‌سپردند، به بچه‌ها ضرری می‌رسید؟ نمونه‌ای دیگر خانواده‌ای بود که خانم خانه استاد دانشگاه بود. جوئنتیا درآمد سالانه‌اش به سی هزار دلار می‌رسید. درآمد شوهرش جروم با مزایا و اضافه حقوقش نزدیک به ده برابر بیشتر از او بود. وقتی هیأت مدیره‌ی شرکت تصمیم به بازگشایی شعبه‌ای دیگر در صدها کیلومتر دورتر می‌گرفتند و جروم را برای سرپرستی این کار انتخاب می‌کردند، او امری مسلم می‌دانست که جوئنتیا باید مقام استادی‌ و کارش را از دست بدهد و از تمام دوستان و خانواده‌اش دور شود. یک بار از جروم پرسیدم چرا برایش مهم نیست که جوئنتیا مقام علمی‌اش را که سال‌ها برایش تلاش کرده است، از دست بدهد؟ او از سر تمسخر به من گفت: «او به مقدار کافی پول در نمی‌آورد و درآمدش تنها صرف هزینه‌های رفت و آمدش می‌شود.» آیا این جواب به راستی قانع کننده و رضایت‌بخش است؟