کتاب سیاهی نشر انتشارات کتابسرای تندیس

توقع نداشتم مرگ این‌طوری باشد. البته خیلی هم بهش فکر نمی‌کردم. راستش اصلاً فکر نمی‌کردم. تا دیر نشده بگویم که افتضاح نیست. مُرده بودن از یک لحاظ‌هایی مزایای دلچسبی دارد. کسی نمی‌گوید چه کار بکن، چه کار نکن. گرسنه‌ام نمی‌شود، هرچند گه‌گاه هوسِ پیتزای کالزون می‌کنم. خواب هم لازم نیست. دئودورانتِ زیربغل هم همین‌طور؛ البته از این آخری مطمئن نیستم. بهتر از همه این‌که روح بودن یعنی دیگر بدن و جسم دست‌وپاگیر نیست و آزادم هر جایی که دلم می‌خواهد بروم و چیزهایی ببینم که قبلاً همیشه فقط توی خیالاتم بود. خوب باشد؛ می‌گویم. روح. من روح هستم. «مرده» یعنی چیزی که قبلاً بودم. «روح» یعنی چیزی که الان هستم. اولین حقیقتِ زندگی این است که نمی‌شود از مرگ فرار کرد. این عادی است. چیزی که عادی نیست اتفاقاتی است که بعد از مرگم برایم افتاد و به همین خاطر آماده نیستم این سرنوشت را بپذیرم. اتفاقِ ناجوری داشت می‌افتاد و کنار آمدن با آن برایم سخت بود، چون هنوز همه‌ی قوانینِ این زندگیِ جدید را یاد نگرفتم. یا قوانینِ مرگ را. اگر دستِ خودم بود به کارِ خودم می‌رسیدم و خوش می‌گذراندم و ول می‌چرخیدم و کِیف می‌کردم. ولی چاره‌ای ندارم چون (به قولِ خودم) صاف وسطِ ایستگاهِ دردسر افتادم. تنها هم نیستم. فقط پای من وسط نیست؛ چند نفر هم هستند که توی این زندگیِ جدید دیده‌ام... به‌علاوه‌ی کسانی که مانده بودند و این‌جا نبودند. خیلی چیزها عوض شده، اما یک چیز عینِ سابق است: من هنوز خودم هستم. همان فکرها و احساس‌هایی را دارم که وقتی زنده بودم داشتم. این قضیه هم مایه‌ی آسایشِ خاطر است، هم یک‌جور نفرین است؛ چون هرچند سر و کار داشتن با این‌جا خیلی عجیب‌غریب است، دروغ نمی‌گویم که دلم برای خانواده‌ام تنگ شده. حتا خواهرِ خون‌آشامم، سیدنی. این بدترین قسمتِ مُرده‌بودن است...