کتاب پانزده ساله ام و نمی خواهم بمیرم نشر به‌ سخن

کریستین آرنوتی در سال ۱۹۳۰ در مجارستان به‌دنیا آمده است. وقتی جنگ جهانی دوم آغاز می‌شود دامنه‌اش کشورهای اروپای شرقی از جمله مجارستان را هم می‌گیرد. سربازان هیتلر بوداپست، پایتخت آن را اشغال می‌کنند. پس از شکست‌شان در استالینگراد نوبت عقب‌نشینی به‌سوی کشورهای اروپای شرقی و آلمان می‌رسد. بوداپست دو ماه در محاصره‌ی سربازان شوروی قرار می‌گیرد و آلمانی‌های درون شهر به‌شدت دربرابر روس‌ها ایستادگی می‌کنند. طی این دوماه، شهر مرتب از سوی متفقین بمباران می‌شود و ساکنان آن به‌ناچار دست به گریبان با کمبود آب و مواد غذایی، به زیرزمین‌های ساختمان‌های محل سکونت‌شان پناه می‌برند. خانواده‌ی آرنوتی هم جزو همین پناهندگان هستند. کتاب که سرگذشت واقعی نویسنده و ترس‌ها، گرسنگی‌ها، خطرهای زیر آوار ماندن‌هاست، دارای دو بخش است. بخش نخست مربوط به دوران دوماهه‌ی زندگی در آن شرایط دشوار و مرگ‌آور در زیرزمین ساختمان محل سکونت‌شان است. یادداشت‌هایی که طی این مدت در دفترچه‌های شاگردمدرسه‌ای‌ها می‌نویسد، اساس بخش نخست را زیر عنوان: «پانزده‌ساله‌ام و نمی‌خواهم بمیرم» تشکیل می‌دهند. پس از پایان محاصره و افتادن شهر به‌دست سربازان شوروی نویسنده با پدر و مادرش در سال ۱۹۴۸ به اتریش می‌گریزد و آن‌جا پناهنده می‌شود. بخش دوم زیر عنوان: «زندگی‌کردن چندان هم آسان نیست»، شرح رویدادهای دوران سرگردانی و پناه‌جویی‌شان است. در دنیای ازهم‌پاشیده، ویران و قحطی‌زده‌ی پس از جنگ بسیاری از آدم‌ها در سراسر دنیا دچار چنین سرنوشتی شدند، زیرا پایان گرفتن جنگ مفهومش پایان گرفتن تیره‌روزی‌ها نبود.