کتاب بر دستانت بوسه می زنم نشر هنر پارینه

نگاه گرنش بر من اثری نداشت. شاید به این خاطر که در نوجوانی قد و قامتی به هم زده بودم و آب و رنگی به دست آورده بودم. زمزمه‌های مادرم که مدام می‌گفت گول ظاهر مرده‌ها را نخور در من اثر کرده بود و خود را تنها مونس او می‌دیدم. نمی‌دانم چرا دیگر هرگز شادی به صورتش بازنگشت و از کودکی سوگوار چهره غمگین و مهربان او شده بودم که همیشه قطره اشکی در گوشه چشمش می‌درخشید و گاهی از صورت زیبا و پوست سفید و یخ‌زده‌اش چون گلوله برفی سر می‌خورد و در سراشیبی چانه‌اش محو می‌شد...