کتاب خسته ای (فکر می کنم) نشر کارگاه اتفاق

کامینگز بین سال‌های ۱۹۲۳ تا ۱۹۲۶ چهار مجموعه‌‌شعر منتشر کرد و شعر‌هایش در نشریات مختلفی چاپ شد و در سال ۱۹۲۵ توانست پس از الیوت(۱) و مور(۲)، سومین برنده‌ی جایزه‌ی محبوب دایل(۳) باشد. گر‌‌چه برخی از داوران نگاه مساعدی به شعر او نداشتند، شعر او پذیرش گسترده‌ای داشت و چه‌بسا کسی‌ که شعر آمریکا در اواسط دهه‌ی سوم قرن بیستم را دنبال می‌کرد، گمان می‌برد که ای. ای. کامینگز است که به‌جای دابلیو. سی. ویلیامز(۴) ستاره‌ی شعر آوانگارد می‌شود. منتقدی در همان روزها معتقد بود که لاله‌ها و دودکش‌ها (۱۹۲۵) حاوی شعرهایی به زیبایی تمام شعرهایی است که هر شاعر معاصر انگلیسی‌زبان نوشته است و یکی از دوستان کامینگز به شکل اغراق‌آمیزی مدعی بود که این مجموعه دربرگیرنده‌ی مهم‌ترین شعرهای آمریکایی تا آن‌زمان است. به همین ترتیب نگاه‌ها و بحث‌های گوناگون و با زوایای دید مختلفی در مورد او جریان داشت و عده‌ای او را بسیار جدی و عده‌ای او را نادیده می‌گرفتند. شنیده‌ام که دو تن از دوستان نزدیک ای. ای. کامینگز با هم بحث کرده‌اند که آیا ژیمناستیک عروضی و نشانه‌گذاری‌های او شوخی بوده است یا نه. یکی از آن‌ها فکر می‌کند که روزی کامینگز درمی‌آید و می‌گوید شوخی می‌کرده است و دیگری با شور و حرارت بر این باور است که او به همان اندازه که نشان می‌دهد، دیوانه است.(۵) ای. ای. کامینگز که هم شاعر بود و هم نقاش، در سال ۱۸۹۴ در ماساچوست متولد شد. پدرش استاد پیشین دانشگاه هاروارد بود. کودکی او در محیط طبقه‌ی متوسط و در امنیت سپری شد و توانست به دانشگاه هاروارد راه پیدا کند و آن‌جا ادبیات انگلیسی و کلاسیک بخواند و عضو هیأت تحریریه‌ی ماهنامه ی هاروارد(۶) بشود. او از هشت‌سالگی شروع به نوشتن شعر کرده بود، اما در زمان تحصیل بود که تحت تأثیر شرایط پرشور ادبی اواسط سال‌های ۱۹۱۰ به نوشتن و سرودن جدی‌تر و انتشار شعرهایش رو آورد. در سال ۱۹۱۷ به همراه چند تن از هم‌کلاسی‌هایش اُنتولوژی شعرهایشان را با نام هشت شاعر هاروارد(۷) منتشر کرد. در همان سال به فرانسه رفت تا در یک گروه کمک‌های اورژانس خدمت کند، اما به اتهام جاسوسی بازداشت و سه ماه زندانی شد که این تجربه بعدها الهام‌بخش او در نوشتن یکی از مهم‌ترین رمان‌های خودزندگینامه‌ای مدرن به نام اتاق عظیم(۸) (۱۹۲۲) شد. شعر کامینگز، ترکیب تصویری، نحو زبانی، نشانه‌ها و علائم ویرایشی را به شکل غریبی به‌کار می‌گیرد و از این ‌رو بلافاصله قابل ‌تشخیص است. کامینگز بیشتر به‌عنوان شاعری غنائی شهرت دارد که بیشتر از عشق می‌گوید و طبیعت، اما او یکی از هجو‌نویسان تأثیرگذار زمانه‌ی خود نیز بود و از شعرهایش برای نقد سیاست و جامعه‌ی مصرف‌گرا استفاده می‌کرد. گفتنی است کامینگز تقریباً تا آخر عمر به شیوه‌ی ادبی خود وفادار ماند، چنان‌که می‌بینیم با وجود تفاوت‌هایی میان شعرهای اولیه و شعرهای اخیرش، هم‌چنان از همان تکنیک‌ها استفاده می‌کند و هم‌چنان از عشق می‌گوید و بهار و کودکی؛ گویی این‌ها همراهان و هم بازی‌هایی هستند که با آن‌ها متولد شده و در میان آن‌ها هم از دنیا می‌رود.