کتاب فرهنگ و سیاست نشر پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی

علم سیاست در ایران مانند هر پدیده دیگر، متأثر از ویژگی‌های بومی اندیشه در ایران بوده است. در دوره اول ترجمه در ایران که با انتقال دانش از سنت یونانی همراه بود، دانش سیاست توسط فلاسفه اسلامی پی ریزی شد. این مسأله موجب شد تا سرنوشت سیاست در ایران به فلسفه بیش از هر حوزه دیگر دانش گره بخورد. در این راه تحولات عصر مدرن نیز نتوانست این ویژگی را از دانش سیاست در ایران بزداید. با ورود به عصر تجدد، مفهوم «علم» نیز در مرزهای عینی گرایی محصور شد. از این رو، روش شناسی‌های تجربی جای نظریه پردازی‌های ذهنی گرایانه را گرفت و این انقلابی را در علوم اجتماعی و انسانی پدید آورد. تجدد ایرانی به شیوه‌ای تقلیدی بار دیگر نهضت ترجمه را جان بخشید. اما سابقه همگرایی فلسفه و سیاست در ایران و نیز تفوق ذهنی‌گرایی بر اندیشه ایرانی موجب شد در این دوره بار دیگر همه توجهات به حوزه نظریه پردازی و روش‌شناسی‌های ذهنی گرایانه معطوف گردد. در شرایطی که خردگرایی مدرن عینیت گرایی را سرلوحه کار خود قرار داده بود، این روند قدرتمند در سیاست موجب شد تا حتر در دوره کنونی نیز کمتر به ابعاد اجتماعی علوم سیاسی توجه شود و بیشتر پدیده‌های سیاسی مورد بررسی و تحلیل فلسفی قرار گیرند.