کتاب دیالکتیک سکولارسازی درباره عقل و دین بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه

یورگن هابرماس در ۱۸ ژوئن ۲۰۰۴ تولد هفتادوپنج سالگی‌اش را جشن گرفت، و یوزف راتزینگر در ۱۹آوریل ۲۰۰۵ به‌عنوان پاپ برگزیده شد. این تواریخ یقیناً مناسبت‌هایی کاملاً متفاوت از یکدیگر بودند؛ باوجود این، بیش‌تر کسانی‌که در روزنامه‌های پیش‌رو آلمانی‌زبان، از هابرماس و راتزینگر تمجید می‌‌کردند، در هر دو تاریخ مذکور - طبیعتاً از منظرهای مختلف - گفت‌وگوی بین این دو روشنفکر «مقارن هم»(۱)را در مونیخ که به دعوت فرهنگستان کاتولیک باواریا(۲) در ۱۹ ژانویه ۲۰۰۴ برگزار شد، یادآوری کردند. مبالغه نیست اگر بگوییم که این رویارویی بین یکی از برجسته‌ترین فلاسفه معاصر و رئیس کنگره رومی آموزه ایمان در آن زمان، توجه جهانی را به خود جلب کرد. آن زمان، ما در این‌جا در مونیخ، از مناطقی به دوری ایران و مراکش(۳) تحقیق و پرسش‌هایی را دریافت کردیم. پس از چند ماه، مقالات متعددی که بیانگر روز تولد هابرماس بودند، بار دیگر بر نتایج این گفت‌وگو تأمل کردند و حتی در‌حال‌حاضر نیز این رویداد عجیب- و درواقع تاحدی بهت‌آور- هنوز از سوی موافقان و مخالفان هابرماس فراموش نشده است. هم‌چنین پس از آیین انتخاب پاپ، وقتی ضرورت احساس شد که نمودار الهیاتی و روشنفکرانه بندیکت شانزدهم بیان شود، اذهان عمومی تقریباً به‌طور خودکار به سمت بحث شالوده‌های جامعه سکولار غربی برگشت که این کاردینال در تأملاتش درباره ساختار گفتمان جهانی بین ادیان مطرح کرده بود.