کتاب بیست داستان از بیست نویسنده ی زن ایرانی نشر قطره

زن جوانی از پشت پنجره‌ی اتاق سرک کشید و خندید. دکتر گفت: «این زن را می‌بینی که این قدر سالم و سرحال است. یک موقع‌ می‌بینی همین وسط حیاط لخت شد و شروع کرد به دویدن و فحش دادن. تا عصر، تا شب، تا هر وقت که از نفس بیفتد. اما تو سالمی. حیف است.» دفعه‌ی قبل که دکتر گفته بود: «حیف است این‌جا بمانی. برو شوهر کن.» رفته بود پیش آقای لواسانی. آقای لواسانی معروف بود که راحت زن می‌گیرد. جلال بارها گفته بود حق نداری پایت را توی مغازه‌ی آقای لواسانی بگذاری. فوراً خواستگاری می‌کند. پشت مغازه‌اش خانه‌ی کوچک متروکی داشت پر از جنس‌های انباری. چند هفته آن‌جا مانده بود. تا یک روز که زن لواسانی بی‌خبر سر رسیده و وسایل فتانه را پیداکرده بود و بعدهم فتانه را از ته انباری و از میان‌گونی‌ها و کارتن‌های پر از جنس و شیشه‌های سرکه و آبغوره کشیده بود بیرون. لواسانی پا گذاشته بود به فرار و زن‌ها نشسته بودند به حرف زدن. زن لواسانی می‌گفت: این مرد بد است. کثیف است. تا حالا چندتا زن گرفته و همه را بدبخت کرده. تو جوانی، با او زندگی نکن. برو دنبال زندگی خودت. من که زن اولش بودم سرنوشتم این است. تو به فکر خودت باش. زن رفته بود خانه‌ی برادرش و از آن‌جا هم باز برگشته بود به مرکز روانی. دکتر گفت: «بنویسم مرخص هستی؟» زن گفت: «من هیچ کس راندارم.» دکتر گفت: «توی پرونده‌ات نوشته سه تا بچه داری، دوتا از شوهر اولت، یکی هم از شوهر دومت. برو پیش آن‌ها. از این‌جا ماندن بهتر است. یک نان خور کمتر هم برای این‌جا بهتر.»