کتاب زمزمه های چرنوبیل نشر انتشارات کتاب نیستان

روز ۲۵ و ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ سیستم ایمنی رآکتور شماره چهار چرنوبیل برای انجام آزمایشی، غیر‎فعال و کندکننده‌های نوترون از آن خارج شد. در نتیجه این اقدام، رآکتور بدون کندکننده مناسب، از کنترل خارج شد و دیگر امکان کنترل رآکتور نبود و دمای آن به بیش از حرارت خروجی طرح‎ریزی‌ شده رسید. در این زمان، با وجود نبود میله‌های کنترل‎کننده، قدرت در داخل منطقه فعال نیروی رآکتور به ۷ درصد افزایش یافت. در ساعت ۱:۲۴ بامداد ۲۶ آوریل اولین انفجار، پوشش ۱۰۰۰ تنی بالای رآکتور را بلند و راه را برای خروج مقدار زیادی بخار آب هموار کرد و این مقدمه‌ای برای انفجار دوم بود که ناشی از هیدروژنی بود که احتمالا، حاصل ترکیب بخار آب لوله‌های ترکیده و زیرکونیوم و یا حتی گرافیت هسته رآکتور بود. انفجار دوم، سقف رآکتور را شکافت و ۲۵ درصد از تأسیسات هسته رآکتور را از بین برد. در عرض چند ساعت نشانه‌های دریافت تشعشع رادیواکتیو در شمار زیادی از کارکنان تأسیسات بروز کرد. بر اثر انفجار راکتور شمارۀ ۴ چرنوبیل، در ساعات اولیه پنجاه آتش‌نشان و کارشناس این نیروگاه کشته شدند. بیش از پنج هزار نفر نیز تاکنون بر اثر ابتلا به سرطان جان باخته‌اند و تا سال ۲۰۱۰ آمارها حاکی از ابتلای شش هزار نفر به سرطان تیروئید در نتیجۀ انتشار تشعشعات رادیواکتیو است. اکنون پس از گذشت سال‌ها از این حادثه، هنوز تا فاصلۀ ۳۰ کیلومتری این نیروگاه خالی از سکنه است. بیش از ۱۶۰ هزار نفر از ساکنان این منطقه مجبور به تخلیۀ منازل خود پس از این انفجار شدند...