کتاب روکو و برادرانش نشر نی

روکو و برادرانش در نگاه اول، خیلی راحت می‌تواند فیلمی نئورئالیستی به‌نظر برسد؛ آن‌هم در سال‌هایی که نئورئالیسم نفس‌های آخر را می‌کشید. با آن‌که برخی، ویسکونتی را با وسوسه، یکی از پایه‌گذاران نئورئالیسم ــ پیش از آن‌که این مکتب به‌رسمیت شناخته شود ــ می‌دانند اما اغلب از انتساب قطعی او به نئورئالیست‌ها می‌پرهیزند؛ هرچند گرایش‌های مارکسیستی او بستر مناسبی برای بروز جنبه‌های اجتماعی نئورئالیسم در آثارش بوده است. اما حتی زمین می‌لرزد (در اوج شکوفایی نئورئالیسم) و همین روکو و برادرانش، بیش‌تر حاوی دغدغه‌های فلسفی او هستند و بجز موضوع و لوکیشن‌ها و بستر اجتماعی که نئورئالیسم را تداعی می‌کند، دیگر موءلفه‌های این مکتب غایب‌اند؛ فیلم در ضمیر شخصیت‌ها نفوذ می‌کند و آشکارا دارای شخصیت‌پردازی روان‌کاوانه است، اسطوره‌ای و حماسی است، و مهم‌تر از همه این‌که ساختار و روایتش نئورئالیستی نیست.