کتاب گوپی سرخ دست نشر نی

سینمای کلاسیک فرانسه شگفت‌انگیز است؛ پر از چهره‌های برجسته و فیلم‌های دوست‌داشتنی؛ چهره‌های پرفروغی چون ژان ویگو، ژان رنوار، مارسل کارنه و ژاک بکر و فیلم‌هایی کوچک و دوست‌داشتنی چون گوپی سرخ‌دست؛ فیلمی چنان سبُک که ممکن است به‌آسانی دست‌کم گرفته شود. ژان بکر مدت‌ها دستیار ژان رنوار بود و تأثیر رنوار در گوپی سرخ‌دست بسیار بیش از آخرین شاهکارش، حفره، آشکار است. نوعی سرزندگی و شوخ‌طبعی خفیف در سرتاسر فیلم و به‌ویژه در روابط میان شخصیت‌ها به‌چشم می‌خورد که آدم را به یاد بهترین فیلم‌های رنوار می‌اندازد، بی‌آن‌که شائبه‌ای از تقلید وجود داشته باشد. گوپی فیلم آکروبات‌بازی‌های کلامی و صحنه‌های باشکوه و چشم‌گیر نیست؛ حتی از آن نوع جزئی‌نگری که حفره را به شاهکار بدل می‌کند نیز خبری نیست؛ فیلمی‌ست با داستانی به‌ظاهر ساده که تماشاگرش را به روابط میان شخصیت‌هایش توجه می‌دهد، به‌گونه‌ای که نگاه‌ها و حرکات ساده بامعنا و به‌یادماندنی به‌نظر می‌رسد؛ نوعی واقع‌گرایی فرانسوی متأثر از رئالیسم شاعرانه پیش از جنگ.