کتاب زمین پست نشر انتشارات البرز

مهاجرت رنج بزرگی است که انسان‌ها به امید به دست آوردن زندگی بهتر و آسایش به جان می‌خرند. اگرچه این خانه‌ی خانه جدید خوش آب و رنگ‌تر است و امکانات بسیاری دارد، هیچ‌گاه نمی‌تواند خاطرات وطن را زنده کند. قصه‌های مهاجرت بی‌شمارند اما دمی را انام جومپا لاهیری با اندوه مهاجرت عجین شده است. او بعد از سال‌ها فعالیت همچنان به این تم وفادار است. تصویرسازی بی‌نظیر او از زندگی مهاجران او را به یک نویسنده‌ی مطرح در آمریکا تبدیل کرده است. قلم گیرا و روان لاهیری در بیان دلتنگی مهاجران و دست و پنجه نرم کردن با مشکلات و فرهنگ غربی ستودنی است.

درباره‌ی زمین پست

زمین پست یکی از خواندنی‌ترین نوشته‌های نویسنده‌ی سرشناس آمریکایی، جومپا لاهیری است این کتاب در سال 2013 منتشر شد . تم اصلی این داستان بلند، مانند دیگر آثار لاهیری در ارتباط با مهاجران هندی و مصالحه با فرهنگ آمریکایی است. زمین پست بدون هیچ حاشیه‌ای به سراغ اصل مطلب می‌رود و سرگذشت نسل چهارم یک خانواده مهاجر هندی را به تصویر می‌کشد. داستان در یک بازه‌ی زمانی 60 ساله اتفاق می‌افتد و  با روابط  دو پسر این خانواده با تفاوت‌های اخلاقی آشکار آغاز می‌گردد. هردوی آنها در شورش‌های سال 1960 هندوستان با نام «ناگزال» شرکت داشتند. در انتهای داستان به دلیل جهت‌گیری‌های متفاوت و آرمان‌خواهی این  دو برادر، این خانواده تا مرز فروپاشی پیش می‌رود. این رمان جذاب خیلی زود جایگاه خود را در میان مخاطبین آمریکایی پیدا کرد. زمین پست نامزد کتاب سال آمریکا و نامزد جایزه‌ی بوکر شد.

این کتاب در ایران با ترجمه‌های متعددی منتشر شده است. نشر البرز کتاب «زمین پست» را با ترجمه‌ی منیژه جلالی در 488 صفحه در سال 1392 منتشر کرده است.

زندگی‌نامه و تحصیلات جومپا لاهیری

جومپا لاهیری نویسنده‌ی آمریکایی هندی تبار در 11 ژوئیه‌ی سال 1967 به دنیا آمد. پدر و مادر او هر دو اهل کلکته‌اند که سال‌ها پیش به لندن مهاجرت کردند. جومپا لاهیری نیز در همین شهر متولد شد. زمانی‌که جومپا لاهیری سه سال سن داشت، خانواده‌اش مجددا تصمیم به مهاجرت گرفتند و این بار آمریکا را به عنوان مقصد دوم انتخاب نمودند. اگرچه او در امریکا بزرگ شد اما با اصالت و فرهنگ خود بیگانه نبود. روابط و رفت آمدهای دائمی خانواده‌ی لاهیری  به کلکته باعث شد او به خوبی  با فرهنگ سرزمین پدری آشنا خو بگیرد

جومپا لاهیری تحصیلات خود را در رشته‌ی ادبیات انگلیسی در دانشگاه برنارد ادامه داد. او پس از دریافت مدرک لیسانس خود به دانشگاه بوستون رفت و در سه رشته‌ی زبان انگلیسی، نگارش خلاقانه و ادبیات مدرک فوق لیسانس گرفت. او مدرک دکترای خود را در رشته مطالعات رنسانس از همین دانشگاه اخد نمود.

سبک، آثار و افتخارات جومپا لاهیری

جومپا لاهیری قلم ساده و روانی دارد. سادگی قلم او به معنای نگارش داستان‌های دم دستی و پیش پا افتاده نیست بلکه او به خوبی از دغدغه‌های زنان مهاجر هموطن خود آگاه است. منتقدین قلم او را سهل ممتنع دانسته‌اند و معتقدند شیوایی قلم او مخاطب را به آسانی مجذوب خود می‌کند. موضوع اصلی داستان‌های جومپا لاهیری مهاجرت است و با تجربه‌ی زیسته‌ی او ارتباط مستقیمی دارد. محور اصلی داستان‌های لاهیری تفاوت‌های فرهنگی بین کشور هند و آمریکاست. موضوع دیگری که لاهیری در اغلب آثار خود به آن پرداخته است، زنان در جامعه است. زنان  نقش پررنگی در داستان‌های لاهیری دارند که معمولا در دو گروه جای می‌گیرند

گروه اول زنان شاغل و مستقل هستند. این گروه نماینده‌ی زنان مهاجر هندی است که با همسران هندی یا خارجی خود زندگی می‌کنند. اغلب آنها از هویت اصلی خود فاصله گرفته‌اند و با نسل پیشین خود اختلاف عقیده‌ی بسیاری دارند. سبک زندگی آنها با مادران سنتی‌شان زمین تا آسمان متفاوت است. آنها زنانی هستند که در جامعه حضور فعالی دارند و در مناسبات مختلف کاری و غیرکاری شرکت می‌کنند. لاهیری نقش این گروه از زنان را در شرایط مختلف به تصویر کشیده است.

گروه دوم نماینده‌ی زنان سنتی و مهاجر هندی است. آنها تمام عمر خود را در سرزمین پدری خواسته یا ناخواسته صرف بزرگ کردن فرزندان، رسیدگی به امور خانه و راحتی همسر خود نموده‌اند. حال این زنان با دور افتادن از فرهنگ و جامعه‌ی آشنای خود مجبور به اقامت در شهرهای شلوغ و آپارتمان‌هایی کوچک‌اند. تفاوت فرهنگی از دیگر معضلات فرهنگی است که این گروه از زنان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.

«مترجم دردها» اولین نوشته‌ی جومپا لاهیری است که در سال 1999 منتشر شد. این مجموعه داستان از 10 داستان کوتاه تشکیل شده است. این کتاب در سال 2000 جایزه‌ی پولیتزر را برای لاهیری به ارمغان آورد. از دیگر افتخارات لاهیری کسب مدال ملی «انسان دوستی» است. او این مدال را طی یک مراسم رسمی از باراک اوباما، رئیس جمهور وقت آمریکا دریافت نمود.

جومپا لاهیری مجموعه داستان و رمان‌های متعددی منتشر نموده است. کتاب‌های «خاک غریب»، «همنام» و «گودی» بخشی از آثار محبوب و شناخته شده‌ی او به شمار می‌آید. قلم جومپا لاهیری در ایران توجه مخاطبان بسیاری را به خود جلب کرده است تمام کتاب‌های جومپا لاهیری به زبان فارسی ترجمه شده است و در بازار موجود است.

در بخشی از کتاب زمین پست می‌‎خوانیم

هر روز کاهش می‌یابد: روز به روز آب کمتری از پنجره‌های مشبک دیده می‌شود. منظره دو مرداب جلوی خانه و قطعه زمین پست در پشت آن‌ها با زباله بسته شده است و بیژولی دیگر نمی‌تواند آن‌ها را ببیند - لباس‌های کهنه. پارچه‌های تکه و پاره. روزنامه‌های قدیمی؛ پاکت‌های خالی لبنیات ماد قوطی‌های خالی شیر خشک. قوطی‌های پودر قهوه و کاکائو و پودر بچه. کاغذهای بنفش شکلات کدبری، فنجان‌های گلی شکسته که در کنار جاده چای و ماست شیرین شده در آن‌ها فروخته می‌شد.

برآمدگی در پیرامون لبه آب، ساحلی را تشکیل داده بود که پهن‌تر می‌شد. از فاصله دورسفید. و نزدیک‌تر که می‌آمدی، رنگی دیده می‌شد. حتی آشغال‌های خود او نیز در همان‌جا جمع می‌شدند: کاغذهای جعبه بیسکویت یا مقواهای کره» تیوپ‌های خالی دارو, دسته‌های شکننده موی سر او که از سر دندانه‌های شانه‌اش گرفته می‌شد.

آدم‌ها هميشه درون اين آب‌ها آشغال‌هایی پرت می‌کردند. ولی اکنون تجمع زباله‌ها عمدی بود. عملی غیرقانونی در مرداب‌ها انجام می‌گرفت، در سراسر کلکته، درمزارع برنج. آن‌ها به برق وصل می‌شدند تا آب‌ها خشک شوند. و محله‌های جدید بتوانند به وجود بیایند. خانه‌های تازه ساخته شوند. و نسل‌های جدید پرورش یابند.

این کار در اندازه‌های بسیار گسترده» در شمال انجام گرفته بود؛ در بیدهاناگار. او در روزنامه‌ها درباره آن خوانده بود مهندسان هلندی لوله کارمی گذاشتند تا گل و لای زمین‌های هوگلی را بیرون بیاورند. دریاچه‌ها را خشک کنند و آب‌ها را به زمین‌ها برگردانند. آنان شهری با برنامه تأسیس کرده بودند. دریاچه نمک سر جایش مانده بود. خیلی قدیم، زمانی که آنان برای نخستین بار به تولیگانج آمدند. آب پاکیزه بود. ساباش و یوداین در روزهای گرم تابستان، خود را در دریاچه ها خنک می کردند. آدم های فقیر در آن ها خود را می شستند. پس از باریدن باران، آبی که جاری می شد زمین پست را به جایی زیبا بدل می ساخت. پر از پرنده ها و آبی آن چنان روشن که مهتاب را بازتاب می داد.