کتاب ترجمان دردها نشر هرمس

 مهاجرت قصه‌ی عجیبی است. قصه‌ای که تلخ و شیرین‌های زیادی را با خود دارد و اثراتش برای همیشه در زندگی مهاجر باقی خواهد ماند. فرقی نمی‌کند مهاجرت خودخواسته باشد یا از سر زور و اجبار، بازهم انسان را مجبور به دل کندن خواهد کرد. قدم گذاشتن به دنیای جدید انسان را تغییر خواهد داد اما ریشه‌هایش در سرزمین مادری‌اش باقی می‌مانند، این داستان تمام مهاجران جهان است. سال‌هاست نویسندگان مختلف، به‌خصوص نویسندگان مهاجر تلاش کرده‌اند داستان‌ مهاجران را بنویسند و از اثرات مهاجرت بر نسل‌های بعدی بگویند. جومپا لاهیری یکی از همین نویسندگان است. این زن هندی آمریکایی در کتاب‌هایش از هندی تبارهایی حرف می‌زند که سرزمین مادری‌شان را به امید زندگی بهتر در آمریکا ترک کرده‌‌اند. ترجمان دردها اولین کتاب این نویسنده است که جایزه‌ی پولیتزر را برایش به ارمغان آورد، این کتاب جذاب را بخوانید و سفری به دنیای هندی آمریکایی داشته باشید.

‌درباره‌ی کتاب ترجمان دردها اثر جومپا لاهیری

ترجمان دردها اولین کتاب جومپا لاهیری است که اولین بار با عنوان «interpreter of maladies» در سال ۱۹۹۹ منتشر شد. این کتاب مجموعه‌ای از ۹ داستان کوتاه درباره‌ی مهاجران هند و بنگالی است که در آمریکا زندگی می‌کنند. جومپا لاهیری این داستان‌ها را در دوران کالج نوشته بود و بعدها تصمیم به انتشارشان گرفت.

او در این داستان‌ها مشکلات، امید‌ها و ناامیدی انسان‌هایی را به تصویر می‌کشد که میان دو فرهنگ مختلف بزرگ‌شده‌اند و نمی‌توانند خودشان را دقیقاً متعلق به هیچ‌کدام از این فرهنگ‌ها بدانند. روایت این داستان‌ها خطی و ساده است و نویسنده تلاش کرده بدون آنکه وارد عمق ماجراها بشود و جزئیات را بشکافد تصویری ملموس از دردها و آرزوهای شخصیت‌های کتابش ارائه کند.

 ترجمان دردها پس از انتشار توجه‌های زیادی را به خود جلب کرد و شهرت زیادی برای نویسنده‌ی گمنامش ایجاد کرد. این کتاب به بیش از ۱۲ زبان برگردانده شده و تاکنون بیشتر از ۱۵ میلیون نسخه از این کتاب در سراسر جهان فروخته‌شده است. جومپا لاهیری علاوه بر پولیتزر، جایزه‌ی پن-همینگوی و بهترین اثر نخست سال نیویورکر را نیز برای کتاب ترجمان دردها دریافت کرده است. همچنین این کتاب در فهرست ده کتاب برتر سال اوپرا وینفری قرار دارد.

‌درباره‌ی جومپا لاهیری نویسنده‌ی کتاب ترجمان دردها

جومپا لاهیری نویسنده‌ی آمریکایی هندی متولد سال ۱۹۶۷ در لندن است. نام اصلی او نیلانجانا سودشنا است اما معلمش در مدرسه به دلیل تلفظ سخت این نام او را جومپا صدا می‌کرد. بعدها او نام جومپا لاهیری را برای خودش انتخاب کرد و آثارش با این نام منتشر می‌شوند.

خانواده‌ی لاهیری پیش از تولد او هندوستان را به مقصد لندن ترک کردند و نیلانجانا در لندن به دنیا آمد. هنوز خیلی کوچک بود که خانواده‌اش به آمریکا مهاجرت کردند و به‌این‌ترتیب او در آمریکا بزرگ شد. مادر جومپا لاهیری زنی پایبند به آیین‌ها و سنت‌های سرزمین پدری‌اش بود و همین باعث شد سعی کند فرزندانش مانند هندی‌ها بزرگ شوند. جومپا لاهیری مدرک لیسانس خود را در رشته‌ی ادبیات انگلیسی از کالج برنارد در دانشگاه کلمبیا دریافت کرده است. او سپس به ادامه تحصیل در دانشگاه بوستون پرداخت و مدرک کارشناشی ارشد خود را در رشته‌های نویسندگی خلاق و ادبیات تطبیقی دریافت کرد. رساله‌ی دکترای تخصصی او در زمینه‌ی مطالعات رنسانس است. او سال‌ها در دانشگاه بوستون و مدرسه‌ی طراحی رودآیلند نویسندگی خلاق تدریس کرده است.

جومپا لاهیری پس از انتشار مترجم دردها داستان‌ها و رمان‌های دیگری هم نوشته است که درونمایه‌ی همه‌ی آن‌ها مهاجرت و مفاهیمی مانند غم غربت است. دومین کتاب این نویسنده رمان «همنام» بود که سروصدای زیادی به پا کرد. از روی این کتاب فیلمی به همین نام نیز ساخته‌شده است. از میان دیگر داستان‌های این نویسنده می‌توان به رمان گودی و مجموعه داستان خاک غریب اشاره کرد. او با انتشارات ماهی در ایران قرارداد دارد و حق انتشار کتاب‌های گودی و خاک غریب را به این ناشر واگذار کرده است. جومپا لاهیری برای کتاب‌هایش برنده‌ی جوایز مختلفی نیز شده است که از میان آن‌ها می‌توان به نشان شیر کتابخانه عمومی نیویورک و جایزه‌ی ادبی فرانک اوکانر برای کتاب خاک غریب اشاره کرد.

جومپا لاهیری سال ۲۰۰۱ با همسرش که یک خبرنگار بود ازدواج کرد. آن‌ها دو فرزند دارد و در بروکلین ساکن‌اند.

ترجمه‌ی کتاب ترجمان دردها به فارسی

جومپا لاهیری نویسنده‌ای است که کتاب‌هایش در ایران نیز مانند بسیاری از نقاط جهان با استقبال زیادی مواجه شده است. تقریباً تمام آثار این نویسنده چندین بار در ایران ترجمه شده‌اند و در بیشتر کتابفروشی‌ها می‌توانید چند جلد از کتاب‌های این نویسنده را تهیه کنید. امیرمهدی حقیقت که بیشتر کتاب‌های جومپا لاهیری را به فارسی برگردانده ترجمان دردها را نیز با عنوان «مترجم دردها» برای نشر ماهی ترجمه کرده است. ترجمه‌های دیگری هم از این کتاب در بازار ایران موجود است که از میان آن‌ها می‌توان به ترجمه‌ی ویدا اسلامیه با عنوان «مترجم بیماری‌ها» و حمیده صفار محمدی با عنوان «ترجمان ناخوشی‌ها» اشاره کرد. «مژده دقیقی» مترجم نام آشنای کشورمان نیز این کتاب را تحت عنوان «ترجمان دردها» برای نشر هرمس به فارسی برگردانده است. نسخه‌ی الکترونیک ترجمه‌ی مژده دقیقی از این کتاب را می‌توانید در همین صفحه از فیدیبو دانلود کنید.

چرا باید کتاب ترجمان دردها را خواند؟

جومپا لاهیری نویسنده‌ی توانمندی است که قدرت روایتگری بسیار خوبی دارد. داستان‌های او ساده‌اند و پیچیدگی‌های عجیب‌وغریب ندارند. وقتی کتاب ترجمان دردها را می‌خوانید قرار نیست منتظر اتفاق‌های غیرمنتظره باشید یا هیجان زیادی را تجربه کنید، این کتاب روایت زندگی است. جومپا لاهیری در این کتاب زندگی روزمره را به شکل دلپذیری روایت می‌کند و خواننده خودبه‌خود با شخصیت‌های داستان‌هایش همذات پنداری می‌کند. وقتی داستان‌های لاهیری را می‌خوانید به نظر می‌رسد دوستی قابل‌اعتماد ماجرایی را برای شما تعریف می‌کند. می‌توانید این کتاب جذاب را کنار تخت خوابتان بگذارید و هر شب یکی از داستان‌های دوست‌داشتنی‌اش را پیش از خواب بخوانید. ترجمان دردها کتاب خوبی برای تمام گروه‌های سنی است و هرکسی که از ادبیات لذت می‌برد باید این روایت قوی و جذاب را بخواند.

‌در بخشی از کتاب ترجمان دردها می‌خوانیم

الیوت تقریباً یک ماه بود که به خانه خانم سِن می‌رفت، از سپتامبر که مدرسه‌ها باز شده بود. سال قبل دانشجویی به اسم اَبی از الیوت مراقبت می‌کرد، دختری کک مکی که کتابهایی می‌خواند که روی جلدشان عکس نداشت؛ و حاضر نبود هیچ جور غذای گوشتی برایش درست کند. پیش از او، بعدازظهرها که می‌آمد خانه، زن مسن‌تری به اسم خانم لیندن مراقبش بود؛ الیوت تمام مدت سرش به بازی خودش گرم بود و او هم جرعه جرعه از فلاسک قهوه‌ می‌خورد و جدول حل می‌کرد. اَبی درسش تمام شد و به دانشگاه دیگری رفت، ولی خانم لیندن را آخر سر مادر الیوت اخراج کرد، وقتی فهمید توی فلاسک خانم لیندن بیش از آنکه قهوه باشد ویسکی هست. خان سن با دستخط خوانای خودکاری به سراغشان آمد، روی یک کارت بایگانی در محوطه ورودی سوپرمارکت: «همسر استاد دانشگاه مسئول و مهربان، از فرزند شما در خانه خود مراقبت می‌کند.» مادر الیوت پای تلفن به خانم سن گفت که پرستارهای بچه قبلی به خانه‌شان می‌آمده‌اند:‌«الیوت یازده سالش است. خودش می‌تواند غذایش را بخورد و سر خودش را گرم کند؛ من فقط می‌خواهم یک نفر بزرگتر درخانه باشد، برای مواقع اضطراری.» ولی خانم سن رانندگی بلد نبود.

در اولین ملاقاتشان خانم سن گفته بود:‌«همان طور که می‌بینید، خانه ما کاملاً تمیز است، برای بچه‌ها هیچ خطری ندارد.» یکی از کاشانه‌های دانشگاه بود در حاشیه محوطه آن. دیوارهای سرسرای ورودی ساختمان را کاشی‌های شکلاتی‌رنگ مربع شکل و بی‌ریختی پوشانده بود، با یک ردیف صندوق نامه که با چسب‌کاغذی یا برچسب سفید مشخص کرده بودند متعلق به کیست.

‌