کتاب موجود دوست‌داشتنی اثر آیلا کریمیان نشر نی

چشم‌هایش بدون عینک دو شماره تا وضوح دور می‌شدند. شین اما برای بیزاری از خودش در آینه نیازی به وضوح نداشت. از خودش در آینه و از آن‌هایی که بودند بیزار بود. حسادت می‌کرد به تصویری که سر او را دزدیده‌ بود و فکرهایش را نه؛ بدنش را دزدیده ‌بود و دردهایش را نه. با نگاهی که به نفرت نزدیک‌تر از وضوح بود، به صحنه‌ای که خودش در آینه زندگی می‌کرد خیره‌ شد:

فازیولی قرمز، بی‌آن‌که بداند کوک نیست، شکوهمندانه انتظار می‌کشید و خورشیدِ بعد‌ازظهر بی‌آن‌که بداند غروب می‌کند ابرها را می‌بوسید. خودش را در قلب آینه پیدا کرد. از خودش در آینه بیزار بود؛ از چشم‌هایش که رنگ خاکستری را دزدیده‌ اما هرگز رنگ مرگ را ندیده‌ بودند؛ از سوراخ‌های دماغش که ناقرینگی را دزدیده‌ اما هرگز بوی تحقیر را نشنیده ‌بودند؛ و از زخم کهنه‌ای که پشت ریش‌هایش پنهان بود بی‌آن‌که مزۀ درد را چشیده ‌باشد. به امنیت خودش در آینه حسادت می‌کرد؛ به امنیت مطلقی که‌ از خواستن و داشتن بی‌نیاز بود؛ به خوشبختی محالی که ناتوانی و خشم را نمی‌شناخت؛ و به اعتماد صادقانه‌ای که حتی وقتی اسلحه‌ به سمتش نشانه‌ رفته بود نترسید.

-متن کتاب-