کتاب باریلوچه آندرس نئومان نشر چشمه

رمان «باریلوچه» نوشته‌ی آندرس نئومان اولین اثر بلند اوست که در سال ۱۹۹۹ منتشر شد. داستان در بوئنوس آیرس می‌گذرد و شخصیت اصلی آن، دمتریو، کارگر جمع‌آوری زباله است که شب‌ها کار می‌کند و روزها می‌خوابد. او در یک آپارتمان کوچک کنار گورستان زندگی می‌کند و اوقات فراغتش را با کنار هم گذاشتن قطعات پازل‌هایی می‌گذراند که اغلب تصویر شهر باریلوچه در پاتاگونیا را دارند. این پازل‌ها به‌نوعی نقطه‌ی اتصال گذشته و حال او هستند.

روایت بین خاطرات دمتریو از باریلوچه و زندگی فعلی‌اش در شهر نوسان دارد. آنچه از باریلوچه در ذهن او مانده، تصویری است از طبیعتی روشن و آرام که با واقعیت خسته‌کننده و یکنواخت زندگی شهری در تضاد کامل است. او در تعامل با همکارش و چند رابطه‌ی کوتاه و گسسته، نوعی بی‌هدفی و بی‌قراری را تجربه می‌کند. در جریان داستان، گذشته و حال در ذهن او در هم می‌آمیزند و روایت بیشتر درون‌گرایانه و ذهن‌محور است تا رویدادمحور. زبان رمان ترکیبی از توصیفات دقیق شهری و یادآوری‌های شاعرانه از گذشته است. تأکید زیادی بر فضاهای فیزیکی زندگی روزمره وجود دارد: زباله، خستگی، سکوت شب، خواب ناکامل. در عین حال، قطعات پازل که او مرتب می‌چیند، بازتابی از ذهن آشفته‌اش هستند؛ نوعی تلاش برای نظم دادن به گذشته‌ای گمشده یا ناتمام. روایت، لحن یکنواخت و گاه بی‌احساس دارد که با درون‌مایه‌ی تلخی و انزوای دمتریو هماهنگ است.

باریلوچه در این رمان بیشتر یک تصویر ذهنی است تا مکانی واقعی؛ نمادی از چیزی که دمتریو آن را گم کرده یا هرگز نداشته. رمان به‌جای روایت یک داستان پرکشش، بیشتر بر فضاسازی، حافظه و تکرار تمرکز دارد و با تکه‌تکه کردن زندگی روزمره، نوعی احساس گم‌گشتگی را به تصویر می‌کشد.