کتاب عشق در سالهای قحطی نگین پوراسلامی نشر ندای الهی

طهران "کوچه صدتومانی ها ۱۲۹۷" من گیس سیاه هستم تک دختر جهانگیر خان از زن دومش ماه تابان وقتی من به دنیا آمدم همه منتظر یه پسر کاکل زری بودند اما مادر من، ماه تابان زن دوم آقام بعد ده سال انتظار که چراغ خونه جهانگیر خان رو روشن کرده بود دختر زایید اونم یه دختر اندازه بچه گربه! مادرم اون روزها شانزده سالش بود و هووش تاجماه خانم نزدیک بیست و شش یا بیست و هفت سالی سن داشت.آقام نزدیک نه سال به پای دختر عموش که هووی مادرم بشه صبرکرده بود تا دامنش سبز بشه اما نمیشه! هووی مادرم تاجماه وقتی می بینه نمی‌تونه جهانگیر خان رو خوشحال کنه قبل از اینکه زیر سر آقام بلند بشه یا کسی آستین براش بالا بزنه و احترامش از بین بره، خودش دنبال یه دختر می گرده بالاخره تو حموم وقتی دلاک باشی داشته چرک تنش رو می گرفته چشمش به یه حور و پری می افته که اونم داشته دلاکی می کرده از دلاک مخصوص خودش می پرسه این کیه؟تا حالا ندیدمش

دلاک هم سردلش باز میشه و میگه چی بگم خانم جان؟ این دختر بچه آبجیمه، روزایی که آبجیم کار داره این میاد دلاکی، آخه این بچه کوچک بوده که شوهر آبجیم عمرشو میده به شما و آبجیمم یه مدت میاد پیش من اما شوهر من صداش در میاد دیگه، حقم داشته کدوم مردی میاد شکم تخم و ترکه یکی دیگه رو پُر کنه؟ اونم دختر که سر باره آدمه!هیییی!!!! آبجیمم چون خجالت نکشه و صدای شوهر من در نیاد میاد دلاکی روزایی که دستش درد می کنه این دختره حواس پرت رو می فرسته تا منو دق بده! نمیدونی چقدر سر به هواس جون منو می گیره تا یه مشتری راه بندازه، بخاطر خدا و یتیمیش نبود یه لحظه هم تحمل نمی کردم - شوهرداره؟ - نه دورتون بگردم انقدر فس فسو هست که کسی نمیاد بگیرش - شوهرش میدین؟ - کو خواستگارِ درست و حسابی خواهر من؟! هر کی میاد خودش شکمش به کمرش چسبیده - تو آدرستون رو بده من خواستگار میارم