کتاب صوتی در باب عمر فانی سنکا یاسین قاسمی‌بجد

بخشی از کتاب

عمری که دریافت می‌کنیم کوتاه نیست، اما ما آن را چنین می‌کنیم و هیچ کمبودی هم نداریم و خود آن را هدر می‌دهیم. ثروت بزرگ در لحظه‌ای که به دست صاحب بدی می‌رسد پراکنده می‌شود، درحالی‌که ثروت هر چند محدود، اگر به سرپرستی خوب سپرده شود با استفاده درست زیاد می‌شود. مشابها عمر ما نیز برای کسی که آن را به درستی به کار می‌گیرد بسیار طولانی است.

خواهید دید که قدرتمندترین و عالی‌ترین مردان سخنانی را ادا می‌کنند که در آن مشتاق فراغت هستند، آن را تحسین می‌کنند و بر همه نعمت‌های خود ترجیح می‌دهند. آن‌ها در مواقعی آرزو می‌کنند با امنیت از قله بلند خود فرود آیند.

 آگوستوس که پیرایه‌ای الهی پیدا کرده و خدایان بیش از هر انسان دیگری به او موهبت‌هایشان را وثیقه دادند، از دعا برای استراحت و رهایی از امور عمومی دست بر نمی‌داشت. تمام مکالمات او همیشه به این موضوع بازمی‌گشت: امید او به اوقات فراغت. این تسلی شیرین ولو بیهوده بود که با آن زحماتش را شاد می‌کرد، این‌که روزی برای خودش زندگی کند. در نامه‌ای خطاب به سنا، که در آن قول داده بود که استراحتش خالی از حیثیت و یا ناسازگاری با شکوه سابقش نباشد، این کلمات را می‌بینم:

«اما این امور را می‌توان با عمل، بهتر از وعده‌ها نشان داد. از جایی که واقعیت شادی‌بخش هنوز بسیار دور است، میل من برای آن زمان که با جدیت برای آن دعا می‌کنم، مرا بر آن داشت تا با لذت کلمات از لذت آن جلوگیری کنم».

 اوقات فراغت همان‌قدر مطلوب به نظر می‌رسید که او آن را در فکر خود پیش‌بینی می‌کرد زیرا در واقعیت نمی‌توانست به آن دست یابد. کسی که همه چیز را وابسته به خودش می‌دید و سرنوشت افراد و ملت‌ها را تعیین می‌کرد، با خوشحالی به آن روز آینده می‌اندیشید که در آن باید عظمت خود را کنار می‌گذاشت. او کشف کرده بود که نعمت‌هایی که در سراسر سرزمین‌ها می‌درخشیده چقدر عرق بیرون می‌آورده و چقدر نگرانی‌های پنهانی داشته.