کتاب سینمای لحظه نشر گیلگمش

اریک رومر زمانی در گفت‌وگو با باربه شرودر گفته بود «در اغلبِ فیلم‌ها، آدم‌ها درباره‌ی ایده‌ها، چه اخلاقی و چه سیاسی، بحث نمی‌کنند. و اگر هم پای این بحث‌ها وسط بیاید، اغلب جعلی و نخ‌نما به نظر می‌رسد. کاری که من تلاش می‌کنم انجام بدهم ــ و این چیزی است که بیشترین لذت را از آن می‌برم ــ این است که نشان دهم مردم درباره‌ی اخلاق (حالا هر معنایی که داشته باشد) خیلی راحت و طبیعی بحث می‌کنند...» پس عجیب نیست که برای تماشاگر امروز، دنبال کردن یک دقیقه از این بحث‌ها و گفت‌وگوها کافی است تا مطمئن شود که مشغول تماشای فیلمی از اریک رومر است. چنان‌که حتی وقتی در فیلمی دیگر نیز شخصیت‌ها به تفصیل و آمیخته با نوعی سردرگمی درباره‌ی ایده‌های عاشقانه و روشنفکرانه صحبت کنند، منتقدها برای توضیح آن باز به اسم رومر ارجاع می‌دهند. با این‌همه، شهرت و موضوعیت رومر، چه در افواه و چه در مطالعات سینمایی، با همکاران و هم‌دوره‌هایش (گدار، تروفو و شابرول) اصلاً قابل مقایسه نیست و منابع زیادی را هم نمی‌توان در زبان‌های فرانسه و انگلیسی درباره‌ی او یافت. سعید عقیقی، منتقد و فیلم‌نامه‌نویس، با این پیش‌فرض ایده‌هایی را برای بازخوانیِ سینمای رومر در کتاب خود پیشنهاد داده است.