کتاب شهر بیدار است نشر متخصصان

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

این شعر نیست، شرح حال است، داستان است.

داستان تنهایی انسان. آنکه در غربت بی‌پایان شهر شب و روز می‌رود، به امید منزلی، به امید نوازشی.

هرچه هست این شعر نیست.

آنی است که گذشته‌اش از آینده‌اش مبهم‌تر است.

دیروزش درون پرده ای‌ست که از آن هردم فتنه‌ای برمی‌خیزد بهر فردا.

آنی است که هرچه بیشتر می‌جوید کمتر می‌یابد. آنی است که کس را تاب شنیدن سرگذشتش نیست.

و در تاریکی این وحشت بی‌پایان، تنها همدم او دیدار گاهگاه ماه است. همان نوازشگر بی‌بدیل، همان مرموزترین در چشم آدم خاکی.

همان که با طلوعش اسرار همه‌ی دیروزها و فرداها را بر عرصه‌ی این بی‌کران آشکار می‌سازد، تا کیست آنکه این راز تواند دانست.

تا کیست آنکه حافظ راز تواند بود و راز را هم بدان‌سان که دریافته، همچنان رازآلود عرضه کند. آنکه « بدین در نه پی حشمت و جاه» بل «از بد حادثه به پناه آمده است» ...

این پیشواز معنا است، برای عبور از پرده‌ی پندار، و هرکه را یارای نشستن در آستانه‌ی پرشکوه معنا باشد، این از آن اوست...