کتاب موزه خیالی آثار موسیقایی اثر لیدیا گر نشر نی

تا اواخر سده‌ی هجدهم کسی نمی‌گفت باخ آثاری جاودان خلق کرده است که تا ابد موضوع تحسین خواهد بود. درواقع بین سال‌های ۱۷۵۱ و اوایل سده‌ی نوزدهم هیچ قطعه‌ای از باخ را شایسته‌ی تجدید چاپ به شکل کامل آن نمی‌دانستند. چه اتفاقی افتاد که باخ این‌طور حیات دوباره یافت و «آثارش» از جاودانه‌ترین شاهکارهای موسیقی شدند؟ کتاب حاضر پاسخی در خور و مفصّل به این پرسش می‌دهد.

کتاب موزه‌ی خیالی آثار موسیقایی، که از مهم‌ترین آثار فلسفی موسیقی در سده‌ی اخیر است، علاوه بر اهل موسیقی (اعم از علاقه‌مندان به موسیقی کلاسیک و غیرکلاسیک غربی، و موسیقی‌دانان ایرانیِ درگیر با رویکردهای غربی به موسیقی) برای علاقه‌مندان به فلسفه نیز بسیار خواندنی و راهگشاست، زیرا با پیگیری نحوه‌ی شکل‌گیری تاریخیِ مفهوم «اثر موسیقی» محدودیت‌های رویکرد تحلیلی و لزوم به‌کارگیری رویکرد تاریخی و پیوند جدایی‌ناپذیر بین فلسفه و تاریخ را پیش چشم خواننده عیان می‌سازد.