معرفی، خرید و دانلود کتاب نوروز آیین صلح و زندگی

نوروز، بزرگ‌‌ترین جشن و آیین ایرانیان، با دمیدن خورشید و دور شدن سرما، راوی امید زندگی و نوزایی است. مروری بر فلسفه‌ی نوروز، چشم‌اندازی از فرهنگ و تمدن را پیش روی ما می‌نهد که در آن انسان می‌آموزد که هرگز اسیر چنگال نامیدی و یأس نشود و راه خود را به سوی خلق امید و زندگی، بدون خستگی بپیماید. چنین محتوایی فلسفی از فهم جهان است که نوروز را خاستگاه هنر، آیین، ادبیات، فرهنگ و تمدن می‌سازد. راز ماندگاری و جاودانگی هویت و فرهنگ ایرانی از انتخاب نوروز به عنوان جشن آغاز سال او پیداست، زندگی و زایشی دوباره که همواره پس از زمستانی سخت فرا می‌رسد. در اوج سرما، ناگاه خورشید رخ بر کرده و امیدْ نقاب از چهره برمی‌دارد تا شب یأس و ناامیدی به پایان رسد. بر این اساس می‌توان گفت، تمدنی که ‌آیین‌های آن، بذر امید بر زمین خیال و خرد می‌پاشد، در عبور قرن‌های سخت با وجود همه‌ی سختی‌های جانکاه برجا مانده و سبز و سرشارتر می‌شود؛ نوروزْ همیشه امید را بر کالبد فرهنگ و تمدن ایرانی دمیده و جانی دوباره به آن داده است. از این چشم‌انداز است که گردش جهان و حرکت زمان، با پیدایی و رخنمایی بهار، گل، سبزه، امید، آفتاب و زیبایی طبیعت روایت می‌شود. بر این پایه، می‌توان نوروز را بزرگ‌‌ترین آیین و جشن امید در سراسر جهان دانست. نوروز در این نگاه کاملاً با مفهوم فرهنگ مترادف و عجین است، نوروز چون فرهنگ به معنای شکفتن و قد کشیدن به سوی بالا و آسمان است بذری که سبز می‌شود و چون سروی بی‌خزان، تناور مانده و جاودان می‌شود. سایه‌اش بر همه سو می‌گسترد و هر مرغی که بر شاخسار آن بنشیند، ترانه‌ای متفاوت اما هم‌صدا با مرغان دیگر را سر خواهد داد؛ به سخن دیگر، نوروز، موسیقی‌ای است که به زبان همه‌ی جهانیان نواخته می‌شود درختی که میوه‌اش امید به فهم و فرزانگی، و رشد خرد و صیقل خوردن روح انسان در گذر زمان است. باززایی نوروزی، تنها حکایت زادمان طبیعت و کمال و بلوغ کالبد و جسم جهان نیست، بلکه نوزایی معنوی و زادمان اخلاق و معنویت است که در آن انسان به خدا و گستره‌ی ارزش‌های والای اخلاقی نزدیک‌تر می‌شود.