کتاب اشتباهات یک شب یا تمکین می کند تا سوار شود نشر آواژ

[صحنه، اتاق استراحتی در یک خانه‌ی قدیمی که چند مبل و صندلی راحتی در آن است. آقای هارد کاستل همراه همسرش وارد می‌شوند.] خانم هارد کاستل: هارد، من فکر می‌کنم تو آدم عجیبی هستی. آخه ببین توی تمام این آبادی به غیر از ما کسی هست که پاش به شهر نرسیده باشه؟ همسایه‌های ما اغلب می‌رن شهر و می‌آن. همین دوشیزه هاوگز همسایه‌مون، زمستون‌ها یه ماه تموم می‌ره شهر و می‌مونه. آقای هارد کاستل: بله، وقتی هم برمی‌گرده خیلی خودپسند‌تر و افاده‌ای‌تر از موقعیه که به شهر نرفته بود. من تعجب می‌کنم که شهری مثل لندن چرا نمی‌تونه دیوونه‌های سینه‌چاکش رو توُ خودش نگه داره. پیش‌ترها افکار و آداب احمقانه کمتر از شهر به روستاها می‌اومد، اما حالا تندتر از یه کالسکه می‌آد و با اونا می‌خوان خودشون رو به رخ دیگران بکشونن. خانم هارد کاستل: بله پیش‌تر‌ها که شما جَوون بودی دوره‌ی خوبی داشتی، خیلی چیزها از اون دوره‌ها برام تعریف کردی. اما حالا ما توی این خونه‌ی قدیمی که شبیه مهمون‌خونه‌س داریم زندگی می‌کنیم. هیچ‌وقت کسی رو نمی‌بینم، اگه هم ببینم همین چند نفر همسایه‌هامونن و چیزهایی که می‌شنویم هم همون حکایت‌هاییه که شما از پرنس اوگن و دوک مالبرو نقل می‌کنید و من دیگه از اونا بیزار شدم؛ از بس که تکراری‌ان. آقای هارد کاستل: ولی من اونا رو دوست دارم، داستان‌های مربوط به زمان‌های گذشته، دوستان قدیمی، [دستش را می‌گیرد.] عادت‌های دیرین، شراب کهنه و کتاب‌های قدیمی. خیال می‌کنم تو رو هم برای اینکه زنی از نسل گذشته‌ای دوست دارم. -بخشی از کتاب-