کتاب ایماگوتراپی نشر آریا دانش

ایماگوتراپی یا زوج درمانی مبتنی بر ایماگو، رویکردی جدید برای حل تعارض های زوجین و غنی کردن روابط همسران است که توسط هارویل هندریکس و همسرش، هلن،ابداع شده است. در این روش، همسران شیوه نو و بدیعی را برای برقراری ارتباط و صحبت کردن آموزش می بینند که از مزایای آن می توان به ایجاد احساس امنیت و حس پیوند و یگانگی بین زوجین اشاره کرد. بنابراین حضور هر دو همسر در جلسات ایماگودرمانی الزامی است. از طرفی لزوما این روش برای همسرانی که مشکل دارند استفاده نمی‌شود، بلکه برای زوجینی که قصد دارند رابطه خویش را مستحکم تر و غنی تر کنند نیز مفید است. واژه ایماگو (IMAGO) معادل لاتین Image به معنای تصویر است. در ایماگودرمانی، فرض بر این است که ما همسرمان را به صورت ناهشیار و بر اساس ویژگی های مثبت و منفی افراد مهم زندگیمان کودکی انتخاب می کنیم (هرچند ویژگی های منفی تاثیر به مراتب شدیدی در این انتخاب دارند). تصویری که از تعاملات و رفتارهای پدر، مادر، خواهر، برادر و هر کسی که حتی برای مدت کوتاهی از ما مراقبت کرده است در ناهشیار ما یا همان مغز قدیم (شامل ساقعه مغز و دستگاه لیمبیک) ذخیره می‌شود ایماگو نام دارد. (جراحان مغز اثبات کرده اند که مغز حاوی اطلاعات بسیار زیادی از سه سال اول زندگی است که آن ها را فراموش کرده ایم.) ایماگو نقش مهمی را در انتخاب همسر و تعارض‌های بعد از ازدواج بازی می‌کند. خمیرمایه ما ذاتا از انرژی است و حالت طبیعی ما نیز آرامش و شادی است. مفهوم «جدایی» که از افسانه‌های حاکم بر فرهنگ ماست، توهمی بیش نیست. نظریه ایماگو، نظریه ای است که مبتنی بر پارادیم رابطه ای است نه فردی. به این معنی که اهمیت و اولویت را به روابط انسانی و ارتقای کیفیت آن ها می دهد. از نظر ایماگوتراپیست ها زوجین حتی در شدیدترین چالش هایی که با خود به اتاق درمان می آورند مشتاق برقراری یک ارتباط سالم و امن هستند و دعواها نشانه اشتیاق آن ها برای بازگرداندن حس پیوند می باشد. الگوی موجود در رابطه زوجین آمیزه ای از احساس پیوند و یگانگی، فاصله گرفتن و احساس دوری و تلاش برای نزدیک شدن و رفع فاصله هاست. تجربه دوری و از دست دادن احساس یگانگی و نزدیکی و راهبردهایی که زوجین برای رهایی از این وضعیت و بازگشت به احساسات ناب اوائل زندگی مشترک به کار می گیرند زندگی آن ها را با مشکلات عدیده ای روبرو می سازد. نظریه ایماگو، تجربه فاصله گرفتن و از دست دادن احساس پیوند و یگانگی با همسر را زخم یا آسیب پذیری می نامد، که به نوعی تداعی و تکرار همین تجربه در کودکی با مراقبین یا والدین می باشد. بهترین تعریف از زخم، اختلال در ارتعاشات طبیعی، منظم و متعادل انرژی است، و هدف اولیه و اصلی ما (که غالبا غیر اردای و ناخوادآگاه است) برگرداندن یکپارچگی و سرزندگی در مرکزیت و هسته خود است. است. تمام رفتارهای ما (چه آگاهانه و چه ناخوآگاه) برای حفظ موجودیت، برگرداندن حس سرزندگی و ابراز حیات و سرزندگی طراحی شده اند.