کتاب پیاده روی در ته دنیا نشر نیماژ

«پیاده‌روی در ته دنیا» روایتی مردانه ـ زنانه است. راوی مرد است، اما جهانش در ملازمت و گفت‌وگو با زنان متفاوت معنا پیدا می‌کند. راوی که مردی خسته، تلخ، بزهکار و ناامید به‌نظر می‌رسد هم جهان حاضر را در اثر رابطه با زنان زندگی‌اش به دست آورده و هم راه خلاص شدن از آن را نیز در ارتباط با همان زنان جست‌وجو می‌کند. او مردی است که از زنان زخم خورده، به زنان زخم زده و در نهایت خود نیز یک «مرد ـ زن» است. مهدی جعفری به‌طور خودآگاه یا ناخودآگاه، موقعیت راوی را در گفت‌وگو با زنان ـ‌ از خواهر و مادر خود گرفته تا معشوقه‌ها و دیگر زنانی که با آن‌ها رابطه داشته‌ـ پدید می‌آورد. برشی از رمان «پیاده‌روی در ته دنیا» اتوبوس می‌رفت و من حاشیه‌ی جاده را نگاه می‌کردم. پنج ماه بود که از شیراز دور بودم، اما انگار سال‌ها پیش خام و خنگ و احمق، پا به سفر گذاشته بودم. نمی‌دانم چرا، اما دوست دارم به آن جوانک پا در سفر گذاشته سیر بخندم.