کتاب درخت نخل و همسایه ها نشر هرمس

هنوز آفتاب غروب نکرده بود که همسایه‌ها صدایش را شنیدند. اَسومه شَله گفت: - کولی‌خانوم خاتونِ محلّه‌س. حَمّادی سورچی هم در طویلۀ مجاورِ خانۀ زن گفت: - مگه کولی‌بازاره اینجا؟ و حسین که دو قدم از زن فاصله داشت گفت: - تو هر روز خون‌به‌جیگرم می‌کنی... آخه دارم قسم حضرت عباس می‌خورم. زن که رویۀ سیاه نان را از قرص نان جدا می‌کرد گفت: - پس پولا چی شد عزیز؟... هان؟ - من چی می‌دونم! این جیبای شلوارم... بیا بگرد. - به همین سادگی؟... هالو گیر اُوردی؟... پولی رو که ورمی‌‌داری توی جیب شلوار می‌ذاری. - هر جا می‌خوای بگرد. - این جوریه؟... جون‌به‌لب بشم تا آردو از ادارۀ ارزاق بگیرم و بعدش خودم دست‌خالی بمونم؟... هر روز مث ماشین کار کنم و مردم جیگرمو بخورن که نون سیاهه، نون سیاهه... انگار من آردو آسیا کرده‌م، و هر روز ببینم نصف پولا پریده؟... حسین، از خدا نمی‌ترسی؟ - حالا هی صداتو برا همسایه‌ها بلند کن. - نه اینکه تو خیلی حساب می‌بری؟