کتاب چگونه بدون رها کردن هنر زندگی کنیم؟ اندرو سیمونت نشر پندار تابان

کتاب‌های انگیزشی معمولاً مثل آدم‌هایی‌اند که با خروارها تجربه روی سرتان خراب می‌شوند و بی‌وقفه نصیحت‌هایشان را بر پرده‌ی گوشتان می‌کوبند و بعد، در حالی که عمیقاً به فکر فرو رفته‌اید، شما را به حال خود رها می‌کنند. حال شمایید و یک عالم پرسش که بعضی از آن‌ها به نظرتان بسیار احمقانه است، اما خوب هرچه باشد آن‌ها را در کتاب خوانده‌اید و نمی‌توانید بی‌تفاوت از کنارشان بگذرید. حتا گاهی نیز پیش می‌آید وقتی عمیقاً در فکرید، کاملاً اتفاقی همان «آدم باتجربه» را جایی دورادور زیر نظر می‌گیرید و می‌فهمید رفتارش هیچ نشانی از آن نصایح گرانقدر ندارد. اما خوب همیشه هم چنین نیست، گاهی نیز کتاب‌های انگیزشی مثل دوستی‌اند که آغاز رفاقتتان با او به یک دعوای حسابی برمی‌گردد. فکر می‌کنم کتاب‌های انگیزشی را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: دسته‌ای که حرفی برای گفتن دارند (و بسیار کم‌اند) و بقیه که مفت نمی‌ارزند (اما فراوان‌اند)، در دنیای ما بی‌تفاوتی و بی‌انگیزگی تبدیل به یک سندروم مزمن و همه‌گیر شده و عجله برای رسیدن به پولِ بیشتر نیز جنونی‌ست که دیگر عادی شده است؛ کافی‌ست که یکی از این بی‌شمار بیماران مبتلا به بی‌انگیزگی پا به مطب یک فرد سودجوی عجول بگذارد، باقی ماجرا خودبه‌خود جفت‌وجور می‌شود. پس فراوانیِ دسته‌ی دوم کاملاً منطقی‌ست! اما همان‌طور که احتمالاً علت دعوا با دوست صمیمی‌تان را درست به یاد نمی‌آورید، علت وجود دسته‌ی اول نیز چندان مشخص نیست. گاهی یک درد مشترک، گاهی تجربه‌ای عمیق، گاهی حس تعهد و مسئولیت و گاهی نیز مأموریتی برای زندگی. -از متن کتاب-