کتاب بیمار خاموش نشر پیکان

نمی‌دانم چرا این را می‌نویسم. حقیقت ندارد. شاید می‌دانم و نمی‌خواهم به آن اعتراف کنم. حتی نمی‌دانم آن را چه باید بنامم ــ این چیزی که می‌نویسم شاید اگر آن را دفتر خاطرات بخوانم، کمی متظاهرانه به‌نظر برسد. انگار چیزی برای گفتن دارم. اَن فرانک دفتر خاطرات داشت، اما نه کسی مثل من. و اگر آن را «وقایع روزانه» بنامم، زیادی علمی به‌نظر خواهد رسید و من هر روز باید گزارشی بنویسم، که نمی‌خواهم ــ چون اگر یک وظیفه‌ی روزانه باشد دیگر نخواهم نوشت. شاید هم آن را هیچ‌چیز نخوانم، چیزی بی‌نام که گه‌گاه در آن چیزی می‌نویسم. وقتی شما چیزی را نامگذاری می‌کنید، دیگر نمی‌توانید دلیل اهمیت آن را ببینید. شما فقط روی کلمه تمرکز می‌کنید، که تنها کوچک‌ترین قسمت آن است، واقعا، نوک یک کوه یخ. هرگز با کلمات راحت نبوده‌ام ــ من همیشه به تصاویر فکر می‌کنم ــ خودم را با تصاویر ابراز می‌کنم. بنابراین، اگر به خاطر گابریل نبود، هرگز شروع به نوشتن این دفتر نمی‌کردم. به‌تازگی در مورد چند چیزی احساس افسردگی می‌کردم. فکر می‌کنم موفق شده بودم این احساس را به‌خوبی پنهان کنم، اما او متوجه شد ــ البته که متوجه شد. او متوجه همه‌چیز می‌شود. از من پرسید که نقاشی‌هایم چطور پیش می‌روند ــ گفتم نه‌چندان خوب. یک نوشیدنی برایم آورد، و من سر میز آشپزخانه نشستم درحالیکه گابریل آشپزی می‌کرد.