کتاب ناخدا برای ناهار رفته و ملوانان کشتی را تسخیر کرده اند نشر شمشاد

روز خوبی برای مسابقه بود. کارت‌بازی های احمقانه. اما خیلی زود حوصلۀ آدم سر می‌رود، حتا وقتی که برنده‌ای. زمان استراحت بین مسابقه‌هاست، زندگی‌ات به فضا تراوش می‌کند. بیرون از اینجا مردم مغموم و افسرده‌اند. پرسه می‌زنند و من اینجا کنارشان هستم. اما به کجا می‌توانم بروم؟ موزۀ هنری؟ یا تصور کنم که در خانه نشسته‌ام و با ماشین تحریرم بازی می‌کنم؟ می‌توانم شالی کوچک به گردن بیاندازم، شاعری را به یاد دارم که همیشه عادت به عیاشی داشت. دکمه‌های پیراهنش همیشه باز، لکه‌های استفراغ روی شلوارش، موهایش مقابل چشمانش و بند کفش‌هایش همیشه باز بود اما این شال بزرگِ خیلی تمیز را، همیشه به همراه داشت، شاید نشانۀ شاعر بودنش بود. نوشته‌هایش؟ خب، بیخیالش... بیایید در استخر شنا کنیم و بعد به حوضچۀ آب گرم برویم. روح من همیشه در خطر بوده و خواهد بود. روی نیمکت با لیندا نشسته بودیم که صدایی آمد. همیشه وقتی در می‌زنند، سکوت دلپذیر شب از بین می‌رود. لیندا رفت و در را باز کرد. - "بهتر است خودت بیایی هنک... "