آتالی در کتاب «انسان خانه به دوش» به بازسازی مسیر تاریخ بشریت و ایجاد تمدنهای بزرگ در خلال جابهجاییهای انسان میپردازد. از ابتدای خلقت، انسان به دلیل جابهجایی توانسته است از گونهای به گونه دیگر تحول و توسعه یابد، به صورتی که از او انسان خانه به دوش پدید آمده است. ژاک آتالی در این اثر، تاریخ تمدنهای بزرگ آسیای صغیر، بینالنهرین، مصر، آفریقا، آمریکا و تمدنهای مدیترانهای را با تمرکز بر جابهجایی جمعیت ها بازگو میکند. در این رویکرد او به این نکته میرسد که اسطورهها و کتابهای بزرگ از حماسه گیل گمش تا تورات و اودیسه چیزی جز یک سفر آکنده از حوادث غیرقابل پیش بینی نیستند که در نهایت همگی به مکانی مشخص برای یک قوم یا یک جمعیت ختم میشوند و تاریخ مشترکی را بنا مینهند. این تاریخ مشترک سیری از خانه به دوشی تا یکجانشینی است. وی عقیده دارد که نیروی محرک انسان را میتوان دائما در طول مسیر جابهجایی اقوام و از جمله در حوادث جنگهای صلیبی و کشف غرب و حتی با تنگ شدن عرصه زمین برای انسان در کشف کره ماه مشاهده کرد.