از جنس زندگی
گزیدهٔ مثنوی معنوی مولانا جلا ل‌الدین محمد بلخی

در نی خلقت خدا تا در دمید نی‌زنی نالان‌ تر از ملّا که دید؟ یا رب این نی زن چه دلکش می‌زند نی‌زدن گفتند، آتش می‌‌زند «آتش است این بانگ نای و نیست باد هر که این آتش ندارد نیست باد» چون کتاب خلقت است این مثنوی کهنگی در دم درو یابد نوی جزء و کل از نو به هم انداخته محشری چون آفرینش ساخته هر ورق صد صحنه ‌سازی می‌کند هر سخن صد نقش بازی می‌کند هر سخن چندین خبر از مبتداست باز خود مبدای چندین منتهاست چون سخن هم مبتدا شد هم خبر یک جهان مفهوم می‌گردد به بر هم به آن قرآن که او را پاره سی است مثنوی قرآن شعر پارسی است شاهد اندیشه ‌ها شیدای او مغزها مستغرق دریای او مولوی خاطر به عشق شمس باخت وین همه دیوان به نام شمس ساخت نی همین بر طبع ملاّ، آفرین آفرین بر شمس ملاّ آفرین شمس ما کز بی‌‌زبانی شکوه کرد در زبان شعر ملاّ جلوه کرد دل به دردش کآمد از داغ زبان حق بدو داد این زبان جاودان جاودان است این کتاب مثنوی جاودان باش ای روان مولوی جشن قرن هفتم ملّای روم گرچه بر پا گشته در هر مرز و بوم لیک ملّا شمس را جویا بود هر کجا شمس است آنجا می‌‌رود شمس چون تبریزی و از آن ماست روح ملاّ هم یقین مهمان ماست شهریارا طبع دلکش داشتی وقت مهمانان خود خوش داشتی! محمدحسین شهریار