کتاب یادها و خاطره ها نشر محقق

دلتنگ غروبی خفه بیرون زدم از در در مشت گرفته مچ دست پسرم را رفتم که به کوی پدر و مسکن مألوف تسکین دهم آلام دل جان به سرم را گفتم به سرِ راهِ همان خانه و مکتب تکرار کنم درس سنین صغرم را گر خود نتوانست زدودن غمم از دل زان منظره باری بنوازد نظرم را کانون پدر جویم و گهوارهٔ مادر کانِ گهرم یابم و مهد هنرم را با یاد طفولیّت و نشخوار جوانی می رفتم و مشغول جویدن جگرم را پیچیدم از آن کوچهٔ مأنوس که در کام باز آورد آن لذّت شیر و شکرم را افسوس که کانون پدر نیز فرو کشت از آتش دل باقی برق و شررم را چون بقعه اموات فضایی همه خاموش اخطار کنان منزل خوف و خطرم را درها همه بسته است و به رخ گرد نشسته یعنی نزنی در که نیابی اثرم را در گرد و غبار سر آن کوی نخواندم جز سرزنش عمر هبا و هدرم را مهدی که نه پاس پدرم داشته زین پیش کی پاس مرا دارد و زین پس پسرم را محمدحسین شهریار