چگونه با کودکم صحبت کنم که گوش کند و چگونه گوش کنم تا کودکم صحبت کن

نها کاری که هرگز تصورش را نمی‌کردیم انجام دهیم، نوشتن کتابی درباره‌ی مهارت‌های ارتباطی برای والدین بود. ارتباط بین هر والد و کودک، موضوعی بسیار شخصی و خصوصی است. این عقیده که به هر والدی ابزارهایی بدهیم که چطور در ارتباطی نزدیک با فرزندش صحبت کند، به نظر ما اقدام درستی نمی‌آمد. در اولین کتابمان، والدین آزاد، بچه‌های آزاد، سعی ما بر آموزش دادن یا وعظ کردن نبود، ما داستانی برای گفتن داشتیم. سال‌ها با دکتر هایم جینوت روان‌شناس کودک در کارگاه‌های آموزشی همکاری کردیم، که این همکاری به شدت در زندگی‌مان مؤثر بود. ما مطمئن بودیم اگر داستانی گفتیم که چطور مهارت‌های جدیدمان روشی را که با بچه‌هایمان و خودمان رفتار می‌کردیم تغییر داده است، خوانندگان ما جوهر اصلی موجود در پشت این مهارت‌ها را درک خواهند کرد و مهارت‌های خودشان را شکل خواهند داد. این روش تا حدودی کارآیی داشت. بسیاری از والدین مفتخرانه برای ما نامه نوشتند که توانسته‌اند فقط با خواندن تجربه‌های ما در خانه‌شان، به نتایج مثبتی برسند. اما نامه‌های دیگر هم از راه رسید – درخواستی مشترک که همه‌ی این مطالب را در بربگیرد. آنان کتابی دیگر می‌خواستند – کتابی با «درس‌ها»، «تمرینات عملی»، «روش‌هایی برای ارزیابی»، «صفحاتی برای یادآوری مطالب»... از آن نوع موضوعات که به آنان در آموختن گام به گام مهارت‌ها کمک ‌کند. تا مدتی این پیشنهاد را به طور جدی در نظر داشتیم، اما مقاومت اولیه‌مان باعث می‌شد از فکر آن منصرف شویم. به علاوه، ما به شدت مشغول سخنرانی‌ها و کار در کارگاه‌هایی آموزشی بودیم که ما را برای مسافرت‌های کاری‌مان آماده می‌کرد. در طول چند سال بعد، به منظور برگزاری کارگاه‌های آموزشی برای والدین، معلمان، مدیران مدارس، اعضای بیمارستان‌ها، نوجوانان و مربیان کودک، به سراسر کشور سفر کردیم. به هر جا می‌رفتیم، مردم تجارب شخصی‌شان را در مورد این مهارت‌های جدید ارتباطی – تردیدهایشان، ناکامی‌هایشان و شور و اشتیاق‌شان - با ما در میان می‌گذاشتند. ما از مشارکت‌ آنان سپاسگزاریم و از همه‌ی آن‌ها چیزهای زیادی آموختیم. پرونده‌های‌ ما از این موضوعات جدید هیجان‌انگیز پر شده است. در ضمن به طور مداوم نامه‌هایی به دست‌مان می‌رسید، نه تنها از امریکا، بلکه از فرانسه، کانادا، نیوزیلند، فیلیپین و هند. خانم آناگا گانپول از دهلی نو برایمان نوشت: «مشکلات خیلی زیادی وجود دارد که مایلم توصیه‌ی شما را درباره‌ی آن‌ها بدانم... خواهش می‌کنم به من بگویید چه کاری می‌توانم انجام دهم تا این موضوع را به خوبی درک کنم. من به بن‌بست رسیده‌ام. روش‌های قدیمی برایم سودمند نبودند، و من با مهارت‌های جدید آشنا نیستم. خواهشمندم به من کمک کنید از این آشفتگی رها شوم؟» این نامه‌ای بود که کار خودش را کرد. ما یک بار دیگر درباره‌ی احتمال نوشتن کتابی که «چطور رفتار کردن» را نشان دهد، فکر کردیم. هرچه بیشتر درباره‌ی آن صحبت می‌کردیم، نظرمان درباره‌ی این طرح قابل پذیرش‌تر می‌شد. چرا کتابی درباره‌ی «چگونه صحبت کردن و گوش کردن» همراه با تمرینات نوشته نشود که والدین بتوانند مهارت‌هایی را به خودشان آموزش دهند که خواهان دانستنش هستند؟ چرا کتابی نوشته نشود که به والدین فرصتی دهد تا آنچه را آن‌ها به شیوه‌ی خودشان آموخته‌اند – به تنهایی یا با همراه یک دوست – تمرین کنند؟ چرا کتابی با صدها مثال از گفتگوهای مفید نوشته نشود که والدین بتوانند با این زبان جدید به شیوه‌ی شخصی خودشان سازگار شوند؟ این کتاب می‌توانست تصاویری کارتونی داشته باشد که مهارت‌ها را به شکل عملی نشان دهد – تا والدی که سرش شلوغ است، بتواند نگاهی اجمالی به یک تصویر بیندازد و به سرعت مطالب مطرح را مدنظر قرار دهد. ما به کتاب شخصیت واقعی می‌دادیم. درباره‌ی تجربه‌های خودمان صحبت می‌کردیم، به بیشتر سؤالات متداول پاسخ می‌دادیم و داستان‌ها و بینش‌‌های جدیدی را که والدین حاضر در گروه‌هایمان با ما در طول شش سال گذشته در میان گذاشته بودند، مطرح می‌کردیم. مهم‌تر اینکه، ما همیشه جستجوی مداوم برای روش‌هایی را که شأن و انسانیت والدین و بچه‌ها را مورد تأکید قرار می‌داد، حفظ می‌کردیم. نگرانی اولیه‌مان درباره‌ی نوشتن این کتاب به طور ناگهانی ناپدید شد. هر هنر یا علم دیگری، کتاب‌های آموزش مهارت‌های خودش را دارد. چرا برای پدران و مادرانی که می‌خواستند بیاموزند چطور با کودکانشان صحبت کنند تا آنان گوش دهند، و چطور به کودکانشان گوش فرا دهند تا آنان صحبت کنند، کتابی ننویسیم؟ به محض اینکه تصمیم خود را گرفتیم، به سرعت شروع به نوشتن کردیم. امیدواریم نسخه‌ای کامل از این کتاب به دست خانم گانپول در دهلی نو برسد، قبل از اینکه بچه‌هایش بزرگ شوند. ادل فی‌بر، الین مازلیش