کتاب پدر پولدار و پدر بی پول نشر یوشیتا

سال ۱۹۷۴، از ری کراک، بنیان‌گذار شرکت مک‌دونالد، خواسته شد که برای دانشجویان ام. بی. ای. دانشگاه تگزاس توی آستین صحبت کنه. یکی از دوستام، دانشجوی اون کلاس بود. بعد از صحبت‌های امیدبخش اون، کلاس تمام شد و دانشجوها از ری خواستن که اگه مایله، با اونها بره و به خوش‌گذرونی بپردازه. ری هم از روی لطف پذیرفت. وقتی نوشیدنی دست بچه‌ها بود، ری پرسید: «شغل من چیه؟» دوستم می‌گه همه خندیدن. بیشتر دانشجوها فکر کردن ری شوخی می‌کنه. هیچ‌کس جواب نداد. ری سؤالش رو تکرار کرد: «فکر می‌کنین شغل من چیه؟» باز بچه‌ها زدن زیر خنده. درنهایت یه شجاعی داد زد: «ری، کیه که ندونه تو کار همبرگری؟» ری ریزریز خندید: «فکرش رو می‌کردم این رو بگی.» مکثی کرد و ادامه داد: «خانم‌ها، آقایون، من تو کار همبرگر نیستم. کارم املاک و مستغلاته.» اون‌طور که دوستم می‌گفت، ری زمان زیادی رو صرف توضیح دیدگاهش کرد. ری تو نقشۀ کاری‌اش می‌دونست که تمرکز کار اولیه‌اش، فروش حق امتیاز همبرگره، اما چیزی که هیچ‌وقت چشم ازش برنداشت، محل هر حق امتیاز بود. اون می‌دونست که زمین و محلش، مهم‌ترین و چشمگیرترین عامل تو موفقیت هر حق امتیازه. اساساً شخصی که حق امتیاز رو می‌خره، املاک و مستغلات تحت حق انتخاب امتیاز سازمان ری کراک رو هم می‌خره. امروز مک‌دونالد بزرگ‌ترین صاحب املاک و مستغلات تو جهانه، حتی بیشتر از کلیسای کاتولیک املاک داره. مک‌دونالد صاحب بعضی از تقاطع‌ها و نبش‌های خیابون قیمتی توی آمریکا و سراسر جهانه. دوستم این موضوع رو به عنوان یکی از مهم‌ترین درس‌های زندگی‌اش تلقی می‌کنه. امروز اون صاحب کارواشه، اما املاک و مستغلات هم مال اون کارواش‌هاس. فصل قبل نمودارهایی رو ارائه دادیم که نشون می‌داد اغلب مردم برای دیگران کار می‌کنن، نه برا خودشون. اونها اول برای کارفرمای شرکت کار می‌کنن، بعد برای دولت به خاطر مالیات، و آخرش هم برای بانک که وثیقۀ اونها رو توی دستش داره. وقتی پسر جوانی بودم، مغازۀ مک‌دونالدی اطرافمون نداشتیم. با این حال، پدر پول‌دارمون مسئول تدریس درسی به من و مایک بود که شبیه حرف‌های ری کراک تو دانشگاه تگزاس بود. این، راز شمارۀ سه پول‌دارهاس. رازشون اینه: به شغل خودتون توجه کنین. بیشتر مشکلات مالی، نتیجۀ کار کردن افراد برای دیگرانه. خیلی‌ها توی روزهای آخر کارشون نسبت به تلاششون، چیزی برای نشون دادن ندارن. سیستم آموزشی رایج، با پیشرفت مهارت‌های تحصیلی، توجه و تمرکزش رو روی این گذاشته که افراد رو برای کار خوب پیدا کردن آماده کنه. زندگی اونها روی دستمزدشون یا چیزی که قبلاً گفتیم (ستون درآمدشون)، خواهد چرخید. خیلی‌ها بیشتر مطالعه خواهند کرد تا مهندس، دانشمند، آشپز، افسر پلیس، هنرمند، نویسنده و... بشن. این مهارت‌های حرفه‌ای به اونها این اجازه رو می‌ده تا وارد نیروی کار بشن یا برای پول کار کنن. تفاوت زیادی بین شغل و حرفۀ شما وجود داره. مثلاً از کسی پرسیدم: «شغلتون چیه؟» اون گفت: «بانک‌دارم.» اون‌وقت ازش پرسیدم: «صاحب بانک هستی؟» جواب داد: «نه، اونجا کار می‌کنم.» توی این مثال، این فرد حرفه‌اش رو با شغلش قاطی کرده بود. ممکنه حرفه‌اش بانک‌داری باشه، ولی هنوز شغل خودش رو نداره. مشکل مدرسه اینه که شما اغلب همونی می‌شین که مطالعه‌اش رو کردین: اگه آشپزی خوندین، آشپز می‌شین؛ اگه حقوق خوندین، وکیل می‌شین و وقتی تعمیرکاری خودرو بخونین، مکانیک می‌شین. مشکل اینکه هرچی می‌خونین، همون می‌شین اینه که خیلی‌ها از اینکه درگیر شغل خودشون بشن غافلن و تمام عمر رو درگیر شغل شخص دیگه‌ای می‌شن و اون شخص رو پول‌دار می‌کنن. برای اینکه کسی امنیت مالی داشته باشد، باید درگیر کار خودش بشه. شغلتون حول ستون دارایی‌تون می‌چرخه، نه ستون درآمدتون. همون‌طور که قبلاً گفتم، قانون اول اینه که تفاوت بین بدهی و دارایی رو بدونین و دارایی بخرین. پول‌دارها تمرکزشون رو روی ستون دارایی‌هاشون می‌ذارن، در حالی که دیگران روی صورت درآمدشون تمرکز دارن.