کتاب آموزش علوم انسانی در دانشگاه‌های ایران
طراحی یک الگوی تدريس دانش­پژوهانه

کیفیت برنامه‌های درسی و آموزش در حوزه علوم انسانی البته مستحق عطف توجه بوده و در مقایسه با سایر حوزه‌ها باید با حساسیت و جدیت بیشتری با آن مواجه شد. ضرورت این عطف توجه را می‌توان در انتظار پاسخ داده نشده به نوآوری و ابداع در قلمرو دانش و معرفت انسانی در عرصه‌های گوناگون و گسترده علوم انسانی طی سه دهه گذشته، و البته پیش از آن، جستجو کرد. این در حالیست که جامعه ما در سایه عطف توجه به نیازهای زیستی و مادی اهتمام ویژه‌ای به علوم زیستی و مهندسی مبذول داشته و توانسته است شاهد برداشته شدن گام‌های بلندی در جهت توسعه این رشته‌ها باشد. این رخداد موجب مباهات است و نشان از استعدادهای نهفته در جوانان این مرز و بوم دارد که در صورت فراهم شدن شرایط و امکانات مساعد، به منصه ظهور رسیده و خوش خواهد درخشید. نکته این‌جاست که چرا علوم انسانی و اجتماعی از این نوع تحولات و خیزش‌های علمی حظ چندانی نبرده است؟ کدام رشته از علل و عوامل سبب عقب افتادگی یا توسعه­نیافتگی علوم انسانی شده است؟ مطالعه حاضر در سال ۱۳۸۶ توسط پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری سفارش داده شد. این پژوهشکده توجه ویژه‌ای به برنامه‌های درسی و آموزش در حوزه علوم انسانی ـ اجتماعی معطوف کرده است که باید آن را مغتنم شمرد و اظهار امیدواری نمود که این تلاش‌ها در کنار سایر توجهاتی که به صور دیگر به علوم انسانی مبذول می‌شود، به نتایج مثبتی از حیث ارتقاء کیفیت علوم انسانی در دانشگاه‌های کشور منجر شود.