شعر کاکایی به اذعان او در این گزیده، شعری است اجتماعی که این موضوع به ویژه در غزلیات او بیشتر از سایر قالبها نمود دارد. شعری است که تنها خودش را وامدار و آرزومند برای مردم سرزمینش میبیند؛ نه وامدار جریان و جناح و خوشآمد سیاسی عدهای است و نه به دنبال سانتیمانتالیسم بیانی و جستجو کردن در بازیهای فرمی و روایی.
کاکایی در این اشعار به روشنی نشان داده که سعی دارد در شاعرانگیهای خودش به سنتهای کلاسیک غزل مدرن ایران که در سالهای ابتدایی انقلاب توسط سید حسن حسینی و قیصر امین پور تجربه شده است وفادار باشد و آنها را برای مخاطبش زمزمه کند.