کتاب صوتی محاکمات نورنبرگ نشر آوانامه

«محاکمات نورنبرگ» نام کتابی اثر «جان دانپورت» است. او در این کتاب وقایع هولناکی را که در طول جنگ جهانی دوم به دست نازی‌ها رخ داده را از زمان پایان جنگ، فرار جنایت‌کاران و انجام محاکمات در شهر نورنبرگ بیان کرده است. کتاب محاکمات نورنبرگ با ترجمه‌ی «مهدی حقیقت خواه» در سال 86 در انتشارات ققنوس منتشر شده و انتشارات آوانامه نسخه‌ی صوتی آن را با صدای «آرمان سلطان زاده» منتشر کرده است.

مروری بر فصل‌های کتاب محاکمات نورنبرگ

فصل اول، زندانی کردن: گورینگ و اسپیر، فرمان‌دار فرانک و ژنرال‌ها، ادامه‌ی بازداشت‌ها، هیتلر فراری بزرگ، یوزف گوبلز، هانریش هیملر.

فصل دوم، بازجویی‌ها: اشکن و داستبین، نخستین بازجویی‌ها، اقدامات اولیه پس از بازجویی، بازجویی از هرمان گورینگ، بازجویی از رودولف هِس، اظهارات دیگر زندانیان، صدور کیفرخواست‌ها، آزمون‌های رورشاخ، جان هارلان آمن؛ سرپرست بازجویی.

فصل سوم، دادستان‌ها، متهمان و قضات: شکل‌گیری دادستانی، ادعانامه‌ی جکسون، وکلای مدافع، قضات، دادگاه‌ها، رابرت اچ جکسون؛ دادستان کل، انتخاب نورنبرگ، فن‌آوری در صحن دادگاه.

فصل چهارم، دادرسی آغاز می‌شود: جکسون در برابر هیئت قضات، جرایم و کیفرخواست، ورود بریتانیایی‌ها به صحنه، از سر گیری محاکمات، ضربه‌ی نهایی دادستانی، آکتیون راینهارد، فرمان سال 1942 در مورد کوماندوها، گروه‌های اقدام ویژه، کشتی لاکونیا.

فصل پنجم، نازی‌ها در جایگاه: آغاز دفاعیات؛ گورینگ، هس، اعترافات دروغین و واقعی، سازمان‌های متهم، دفاع گورینگ، دفاع اسپیر.

فصل ششم، داوری: سخنرانی وکلای مدافع، سخنرانی دادستان‌ها، آخرین اظهارات، شور و مشورت قضات، اعلام احکام، میزان محکومیت‌ها، آخرین لحظات محاکمان، مرگ با طناب دار، زندگی پس از برائت، آخرین زندانی تنها.

پسگفتار: عدالت پس از نورنبرگ، آلمانی‌های جدید وارد می‌شوند، میراث نورنبرگ.

درباره کتاب صوتی محاکمات نورنبرگ

در طول جنگ جهانی دوم، دنیا شاهد کشتار بی‌رحمانه‌ی شش میلیون یهودی و زندانی کردن، شکنجه و اعدام میلیون‌ها غیریهودی بود. این نسل‌کشی بی‌سابقه از بدترین جنایات انسان در تاریخ بشر است. نازیسم که ابتدا یک جنبش ملی‌گرای تندرو بود، بعدها به شکل حکومتی درآمد که خاطره‌اش همواره با بی‌رحمی، سرکوب و تلاش برای نابودی یهودیان اروپا همراه بود. بین صد هزار تا دویست و پنجاه هزار آلمانی در این آزارها و کشتارها به نوعی کشارکت مستقیم داشتند. میلیون‌ها نفر دیگر به امر تسخیر و حکومت بر مناطق گسترده‌ای از اروپا ، به این جنایت کمک کردند.

با پایان جنگ جهانی دوم، تقریبا هر آلمانی سهمی از بار مسئولیت اعمال نازی‌ها را احساس می‌کرد و البته بار مسئولیت هیچ کدام به اندازه‌ی رهبران نازی نبود، که آلمان را به ورطه‌ی قتل عام و جنگ کشانده بودند. بنابراین فاتحان جنگ بیش از همه در پی بازداشت و مجازات این افراد بودند. اما با وجود تلاش بسیار، بسیاری از نازی‌های جنایتکار در بهار 1945 از دست متفقین گریختند. هیتلر و نزدیک‌ترین دستیاران‌اش خودکشی کردند؛ دیگر مقامات عالی‌رتبه مخفیانه از اروپا خارج شدند، اما 22 نفر از بدنام‌ترین مجرمان، فرصت فرار پیدا نکردند.

نازی‌ها با ارتکاب جنگی تجاوزکارانه، جنایاتی را مرتکب شدند که نه فقط در یک کشور، که سرتاسر اروپا و حتی دنیا، را تا مرز نابودی و گسست رساند. بنابراین، دادگاه نظامی بین‌المللی مسئولیت داشت حکومت قانون را در آینده در همه جا تضمین کند. قضات و حقوق‌دانان ز ایالات متحده، بریتانیای کبیر، فرانسه، و اتحاد شوروی از اوت 1945 تا سپتامبر 1946 در نورنبرگ گرد آمدند تا در دادگاه با مردانی روبه‌رو شوند که جرم وحشتناک‌ترین نسل‌کشی تاریخ را به عهده داشتند.

در بخشی از کتاب صوتی محاکمات نورنبرگ می‌شنویم

نازی‌ها، تحت رهبری آدولف هیتلر، در صدد برآمدند نظم تازه‌ای، نظام ارزشی و اعتقادی جدیدی مبتنی بر آرمان‌های نازی، را به اروپا تحمیل کنند. آن‌ها، به هنگام ایجاد این نظم تازه، بر آن شدند تا هرکس را که به لحاظ سیاسی با آن‌ها مخالفت کند یا این که با معیارهای نژادی آن‌ها منطبق نباشد به زندان بیندازند یا بکشند.

رقبای سیاسی نظیر کمونیست‌ها و سوسیالیست‌ها، اقلیت‌های مذهبی، مردمان سینتی و روما، و همجنس‌گرایان، در زُمره این کسان بودند. چنین کسانی را بی‌رحمانه تحت پیگرد قرار می‌دادند و به سرعت به زندان‌های خاصی مشهور به اردوگاه‌های کار اجباری که در دهه ۱۹۳۰ در سرتاسر آلمان برپا شده بود می‌انداختند.

کودکان و بزرگسالان معلول، که خطری بیولوژیک برای سلامت آلمان تلقی می‌شدند، صرفا به قتل می‌رسیدند. هیتلر در سال ۱۹۳۹ دستور داد که این افراد نگون‌بخت «موجوداتی نه درخور زندگی» به حساب آورده شوند. بنابراین، به گفته او «حق این بود که به زندگی بی‌ارزش  چنین موجوداتی خاتمه داده شود».

نخست ضعیف‌ترین آلمانی‌ها نتیجه‌ی حکومت دهشتناک نازی‌ها را به چشم دیدند. با این حال، هر چند مردم بسیاری در زیر سلطه نازی‌ها متحمل رنج و عذاب شدند، تنها یک گروه برای انهدام کامل و جهانی انتخاب شده بود: یهودیان. نازی‌ها یهودیان را نوعی بیماری نژادی تلقی می‌کردند، انگل‌ها و باکتری‌هایی که باید پاک‌سازی می‌شدند. هاینریش هیملر، رئیس اس اس، از آلمانی سخن می‌گفت که بدون یهودیان «از شپش عاری شده» باشد. 

هیتلر و پیروانش، با تکیه بر تفسیرهای مخدوش از نظریه تکامل داروین، یهودیان را دشمنان نژادی و زیست‌شناختی‌ای تلقی می‌کردند که برای آنچه نازی‌ها نژاد خالص آلمانی می‌پنداشتند، خطری تاریخی و جاری به شمار می‌رفتند. نازی‌ها تنها به این دلیل تصمیم گرفتند تمام یهودیان را در اروپا نابود کنند. آن ها در پایان موفق شدند از یازده میلیون یهودی ساکن در اروپای آن زمان شش میلیون نفر را از راه گرسنگی دادن، کار اجباری، شکنجه، اعدام با گلوله یا اتاق گاز به قتل برسانند. به این رقم سه میلیون روسی و صدها اسیر جنگی آمریکایی و بریتانیایی، همچنین بی شمار قربانیان دیگر را بیفزایید تا دامنه حکومت ترور و وحشتی را دریابید که نظیرش پیش از آن هرگز دیده نشده بود.